''Emergo'' to kolejny horror z serii ''z kamerą wśród niewyjaśnionych zjawisk''. Sięgając w ciemno po kolejne filmy z tego gatunku, które okazują się powielaniem klisz, można dojść do wniosku, iż twórcy nie mają zbytnio się już czego ''czepić''. Czyżby pomysły na ciekawy horror skurczyły się do zera? Modne od lat zastosowania found foorage, mające na celu jeszcze bliższe obcowanie widza z grozą panującą w filmie, tym razem są przesadnie chaotyczne. Nie mam akurat na myśli decydujących fragmentów ''Emergo'' w których z jasnych przyczyn ''fruwanie kamer'' jest wytłumaczalne. Mówię o scenach, gdy bez przeszkód można było tego uniknąć. Poza tym same ujęcia ukazane są przeważnie z tak nieciekawych dla oglądającego miejsc, że traci on ochotę na dalsze wpatrywanie się w nachalnie dynamiczny, trzeszczący, zbyt często zaciemniany, niewyraźny obraz. Montaż tego filmu wkurza o wiele bardziej niż jego wtórność.
Jednak, gdy jakimś cudem przebrniemy przez pierwszą odsłonę ''Emergo'', dostaniemy od scenarzysty Rodrigo Cortésa małą niespodziankę, o ile w ogóle znajdą się tacy, którzy będą w stanie docenić to o czym zaraz napiszę.
Przekroczenie progu ''nawiedzonego'' mieszkania przez ekipę badaczy parapsychologów stawia widza w przekonaniu, że będziemy mieli do czynienia z tradycyjną obecnością ducha zmarłej osoby. Wszystko toczy się według książkowych standardów. Przerażona rodzina, czyli nie radzący sobie z całą sytuacją ojciec, mały syn twierdzący, że w domu znajduje się ''zmarła mama'' oraz dorastająca, zbuntowana córka, obarczająca winą ojca za śmierć matki. Pozostaje tylko znaleźć przyczyny zakłócania spokoju lokatorów domu.
Głowa ekipy, dr. Helzer próbuje wszelakich sposób, by udowodnić rodzinie White brak sił nadprzyrodzonych i oskarża o wszystko ...Caitlin u której teoretycznie stwierdza wczesne stadium schizofrenii.
Używając terminu syndromu poltergeista, naukowiec wyeliminował wszelkiego rodzaju duchy i zjawy, by wszystko oprzeć na teorii słabego stanu psychicznego. Czy zatem to co widzimy rzeczywiście przekłada się na słowa doktora? Jakich dowodów trzeba ''użyć'', by człowiek małej wiary, szerzej otwarł oczy?
Tezy Helzera trochę ścięły mnie z nóg, ale jeszcze bardziej rozmowa - śledztwo przeprowadzone z Alanem, ojcem dzieciaków. Kai Lennox aktorsko pokazał się w tej scenie z bardzo dobrej strony. Świetnie zagrał na emocjach. Należą się brawa dla tego aktora, a w ogólnym rozrachunku, za cały film, bo wypadł dosyć wiarygodnie jako człowiek mocno przerażony całą tą trudną sprawą w której utkwił.
Poza tym fragmenty z medium, a także lewitowanie Caitlin ostatecznie trochę wymuszają na mnie podniesienie oceny na 5/10.
Gdyby jeszcze wykonanie było lepsze, film był zrobiony w języku hiszpańskim, a nie angielskim i pozostałe postaci wniosły więcej do obrazu, mógłbym pokusić się o punkt więcej. Tak, czy inaczej to średnia półka, chociaż widywało się o wiele gorsze scenariuszowo ''ghost story''.