Film Troella to istny wehikuł czasu. Przenosi nas na południowe tereny XIX-wiecznej Szwecji, do małego świata prostych ludzi. Miejsca w dużej mierze nietkniętego ludzką ręką, pełnego zieleni, ciszy i spokoju. Gdzie śpiew ptaków i szum wiatru stanowią jedyny hałas, a czas zdaje się płynąć wolniej. Odliczany jest kolejnymi siewami i zbiorami.

Co wcale nie znaczy, że reżyser portretuje błogą sielankę. Dni mijają na ciężkiej pracy w polu, której wcale nie ułatwia pogoda i nieszczęśliwe wypadki. Ziemi jest niewiele, rodzina bohatera się powiększa, a nieurodzaj daje się we znaki. Obok kapryśnej natury także i ludzie nie ułatwiają sobie nawzajem życia. Sprawujący władze na obszarze parafii okazują się być zwykłymi obłudnikami.

Jedyną nadzieją na poprawę sytuacji wydaje się być emigracja do Ameryki. Jednak droga do wspaniałości wyczytanych w książce będzie długa i wyboista. Podróż zatłoczonym statkiem obfituje w monotonię, choroby, kłótnie i zwątpienie. Również pierwsze kroki na obcej ziemi nie będą łatwe.

"Emigranci" to kino jednocześnie epickie i kameralne. Pomimo długich lat, przebytych kilometrów i napotkanych problemów, kamera pozostaje blisko rodziny Nilssonów i ich towarzyszy. Troell nie śpieszy się ze swoją opowieścią. Skupia się na szczegółach z życia codziennego, prostych czynnościach, pozornie błahych rozmowach i zdarzeniach. Tworzy w ten sposób obraz zamkniętej krainy, kompletnie odciętej od świata zewnętrznego przez niekończące się lasy. Spokój i piękno przyrody mają swoją cenę, ale nadal jest to miejsce dające szczęście. Nowy Świat ukazany jest jako kraj w nieustannym ruchu, zatłoczony, brudny, hałaśliwy. Dopiero kilometry dalej, gdy bohaterowie docierają w głąb lądu, ich życie ponownie nabiera rytmu, mogą spokojnie oddychać. Powrót na łono natury jest tu głównym źródłem szczęścia.

Kino wioskowe w świetnym wydaniu. Wolne tempo, proste życie i wartości, piękno przyrody, ale i ludzka hipokryzja, codzienne scysje, wielkie marzenia i gorzkie rozczarowania. Świetna scenografia, kojący rytm, dobre aktorstwo.