wyrypajew miał powód żeby wyjść z teatru. wykorzystał w pełni możliwości, jakie stwarza plener i brak ograniczeń scenicznych i zrobił to genialnie. powstał piękny, film- obraz. pola, przestrzenie, zdjęcia z powietrza.
greenaway by się nie powstydził.

jednak czy to aby wystarczy?

bohaterowie są siermiężni. już na początku zostaje zasygnalizowany schemat ich przyszłych zachowań: on jedzie przez pola, pojawia się jedna droga w prawo, druga w lewo, on jedzie prosto, na przełaj nie przejmując się niczym. i tak już będzie- stary on w trudnej chwili ni stąd ni zowąd podpala dom, zarzuca strzelbę na ramię i wybiega z butelką wódki (wszyscy biegają lub przemieszczają się siedmiomilowymi krokami), na poprawę nastroju po wytrzeźwieniu trzeba sobie zastrzelić krowę, bo akurat jej się stanęło nie w tym czasie i miejscu, potem strzela do ludzi w łódce. tak by the way to on nieźle strzela na kacu, po butelce wódki, i stanowi drobne przeciwieństwo bohaterów pierwszoplanowych filmów z usa, którzy biegają bezkarnie pod gradem kul. no z wyjątkiem tych drugoplanowych, którzy zawsze giną z rąk tych pierwszych po pierwszym strzale.
nowy on też nie inny. zapewnia ją: 'męża się nie bój, jak trzeba to go zabiję'.
kolejni ona, on i ona- kolejny odwieczny archetyp- on ją zdradza, a kto jest winny? nie on tylko ta druga ona i dostaje za to widelcem w pierś.

siermiężność postaci i ich zachowań drażni, z czasem niezmienny motyw muzyczny również. muzyka podkreśla jednak świetnie kołowrót dziania się i odwieczną powtarzalność, bo to przecież nie nowa historia, on, ona- zajęta, uwalnia się (tutaj słabo umotywowane odejście) i nowy on. stara baśń. I stosowne zakończenie. bardzo wymowne.

może i jest w tym rosyjska dusza. toporkiem i pługiem wyciosana. ale nie musi być taka. zwiagincew jest na to najlepszym dowodem.

film jest online tu:

http://www.iplex.pl/filmy/euforia,1710