EUROPA powstała jeszcze przed manifestem Dogmy i wraz z dwoma wcześniejszymi filmami tworzy tzw. trylogię europejską Larsa von Triera. Opowiadając historię Leopolda Kesslera – Amerykanina o niemieckich korzeniach, który przyjeżdża do wyniszczonych Niemiec tuż po wojnie, chcąc wesprzeć odbudowę tego kraju, duński reżyser stworzył studium traumy upadłego społeczeństwa oraz zadał nurtujące pytania o kondycję ludzką. Swój fantasmagoryczny, wręcz transowy nastrój film zawdzięcza nie tylko wprowadzeniu narratora-hipnotyzera o głosie Maxa von Sydowa, ale też umiejscowieniu sporej części akcji w klaustrofobicznych wnętrzach pociągu w ciągłym, nerwowym ruchu (Kessler zatrudnia się bowiem jako konduktor) oraz ciekawemu zabiegowi tworzenia obrazu z dwóch warstw. Na dokumentalne zdjęcia z epoki von Trier nałożył swoją, fabularną opowieść. W efekcie powstało dzieło w duchu przedwojennych ekspresjonistów, budujące hiperboliczną wizję świata rozdzieranego przez ludzkie tragedie, niepokoje i obsesje. Bohater ze swoją prostoduszną misją “naprawienia świata” zostaje rzucony w wartki nurt kafkowskiej rzeczywistości, w której się nie odnajduje i której nie rozumie. Bo czy w ogóle można pojąć świat tak zdekonstruowany i zdestabilizowany przez upokorzenia, cierpienie, głód, denazyfikację, krzywdę, zemstę, podskórne rozgrywki, jakie toczą między sobą alianci z tymi, dla których teraz są okupantem? W czasach, gdy powstawała EUROPA von Triera, stary kontynent znajdował się w wyjątkowo niepewnej sytuacji. Upadał dwubiegunowy podział świata, tworzyła się nowa mapa wpływów i ujawniały ukryte do tej pory miejsca napięć. VonTrierowska interpretacja tego, na gruzach czego powstała powojenna stabilizacja Europy i świata oraz jej przeszywająca ponadczasowość, niepokoją nawet dzisiaj.