Zorganizowana prostytucja, podobnie jak... głodowa, ciężka praca bez świadczeń, jest objawem wykorzystywania biednych przez bogatszych. Całym sercem jest przeciwko temu, ale warunki życia na tym świecie nie zależą od naszej wrażliwości, ani nawet od naszych protestów, tylko od brutalnej walki, tzw. walki na śmierć i życie, przeciwko własnym rządom ułatwiającym takie procedery, przeciwko narkotycznym, bezwartościowym treściom sączącym się z mediów (kult posiadania, młodości, życia bez refleksji), przeciwko wmawianiu nam, że wyścigi szczurów, "pomoc" dla krajów Trzeciego Świata w postaci łupienia ich z bogactw, ustanawiania podległych Pierwszemu Światowi dyktatur itd. to niesienie kaganka cywilizacji i kultury.
Film de Ocampo jest dziełem powierzchownym, wpisuje się w cały cykl filmów fabularnych i dokumentalnych, w których mamy obraz pokazujący pustoszenie wykorzystywanej jednostki czy całej grupy ludzi (w prostytucji z reguły kobiet), ale nie próbujący zmierzyć się z artystyczną, społeczną czy psychologiczną diagnozą tej sytuacji. Ot, taki głos w sprawie.