Zastanawiając się nad tym jak opisać ten film jednym zdaniem doszedłem do wniosku, że najlepiej powiedzieć, że jest to film geniusza, na temat geniuszy. Ale chodzi tutaj o specjalnych geniuszy, którzy potrafili tworzyć iluzję, powodować, że wierzyło się w bardziej to co uczynili, niż to co byłe rzeczywiste. Orson Welles, cudowne dziecko, geniusz, magik, filozof przedstawia swoją koncepcję życia odnosząc się do innych wielkich geniuszy, bądź magików (czy może fałszerzy rzeczywistości) opowiadając nam film o sztuczkach. Na samym początku Welles mówi, że wszystkie sztuczki zostaną rozebrane przed widzami. I tak też się dzieje, konwencja filmu jest wciąż łamana i odkrywana przed widzami, widzimy kamerzystów wchodzących w kadr, obraz zatrzymuje się lub przyspiesza, fragmenty z kronik i filmów. Welles przedstawia nam kolejno losy typowych Obywateli Kane'ów. Wplata też w to swoje losy, wszystkim dobrze znane, aby zyskać sobie przychylność widzów i wiarę w to co opowiada. Tworzy przed nami nowy świat fikcji, rozbierając z fikcji naszej codzienności. Przy okazji pokazuje, że i nasze życie jest taką iluzją, że tworzymy ją wokół siebie i cytuje, niczym za Szekspirem i innymi wielkimi geniuszami, że w tej całej życiowej iluzji, tylko sztuka może być czymś wyższym, wartościowym i bardziej rzeczywistym. Kolejny genialny film wielkiego Orsona Wellesa.