Filipińska wersja cinema verité. Jak pisali krytycy: w tym filmie "Ostry dyżur" Michaela Crichtona spotyka się ze "Szpitalem" Fredericka Wisemana i pracami braci Maysles. Eduardo Roy Jr. w swoim debiucie pokazuje jeden dzień z życia największego publicznego oddziału położniczego na Filipinach - szpitala im. dr. Josego Fabelli w Manili, gdzie na świat przychodzi ok. 20% wszystkich dzieci w stołecznej prowincji. Pod okiem mentora, filipińskiego scenarzysty i reżysera Binga Lao, kojarzonego też z Brillante Mendozą, tworzy opowieść realizowaną w czasie rzeczywistym z udziałem niewielkiej grupy aktorów i znacznie liczniejszej naturszczyków - przebywających w szpitalu ciężarnych kobiet, niemowląt, krewnych, lekarzy i personelu. Wrażenie naturalizmu potęguje struktura filmu, składająca się z wymieszanych ze sobą dokumentalnych i fabularnych scen z improwizowanymi dialogami, opartych na obiektywnej obserwacji. Przez szpitalną rzeczywistość prowadzi widza postać pielęgniarki Sarah (Diana Zubiri), nieustannie przemierzającej - z kamerą uczepioną pleców - przepełnione szpitalne korytarze, wielkie sale i gabinety zabiegowe. Bohaterka marzy o pracy w Kanadzie, boryka się z osobistymi dylematami. Ale to portret nie tyle konkretnych postaci, co samego miejsca - tętniącego życiem organizmu, przestrzeni, w której zaciera się granica między tym, co prywatne, a tym, co publiczne, własne i cudze, biedne i bogate, radosne i naznaczone smutkiem.