Gdyby oceniac ten film w kategorii "filmu dla mlodziezy" i o perypetiach mlodych ludzi, to historia i pare gagów (bardzo "wholesome" scena z wyśmianiem homofobicznej pani profesor) może sie naprawde młodym ludziom podobać. Jednak promowanie filmu jako obrazu o poszukiwaniu siebie i reklamowanie go jako filmu o coming oucie osoby trans wydaje mi sie nieco nie na miejscu. Mamy tu przejaskrawione zdjecia rodem z amerykanskich seriali, idealnie zaraanżowane szkoły, mieszkania i imprezownie niemal wyjętom z centrum loftowego Nowego Jorku. Wyrozumiałych, ciepłych ojców którzy na kazdym kroku stają sie zrozumieć, przeprosić i znaleść wspólny język. Nauczycielke która bez zastanowienia przekazuje poufne dokumenty grupie 17latkom bo "power of friendship" jest wazniejsze niż wizyta prokuratury za ujawnienie takich informacji. Pare słow od terapeuty o samookaleczeniach i zamieceniu tego tematu pod dywan po 20 sekundach. Złość i problemy znikają od razu po obcięciu włosów, a największy problem z byciem osobą queer ma zakompleksiona nerdówa która po paru minutach zamienia się w najlepszego sprzymierzeńca.
Szkoda, bo problem istnieje, i nie wygląda tak jak na filmie. Jeżeli twórca (jak i autor powieśći) chciał pokazać sielankę - "że tak powinno być" to mu się udało. Jednak wystarczyłoby obsadzić w głowną role przecietnego aktora (Alin to typowy okładkowy model, nijak nie wyglada jak przeciętny nastolatek) troche stonować z jaskrawego filtru i zrezygnować z stylizowanych na rodem z tvnu wnetrzach, a może film by zyskał na autentyczności.
Osoba queer nie jestem, i nie wiem czy to jest godna reprezentacja, ale jednak dla mnie to tematy na tyle poważnie zaniedbane w naszym kraju, że powinniśmy dbać o nie w szczególności. Amerykańskość i Na wspólnej nie pasują mi do tych tematów.