też myślę, że film był za długi, bez sensu dla mnie tak wyciągnięto pierwszą godzinę, która w sumie nie była aż tak ważna. Myślałam, że ich ojciec umrze już na początku, a on żyje i żyje.. lecz mimo to że całość przedłużona, to podobało mi się ;)

Pierwsza część moim skromnym zdaniem wcale nie była za długa i świetnie zarysowała kontrast między życiem Aleksandra przed i po śmierci ojca :)

Jeden z najbardziej przereklamowanych i pseudointelektualnych filmów jakie widziałem. Żenująca gra aktorska (główny bohater), nie dziwię się, że tak wiele osób to uwielbia - muchy zwykle lecą do ...

No tak, jak coś się nie podoba, to od razu jest pseudointelektualne.. Modne słowo - wytrych, tylko co właściwie znaczy. Nie podobał się film - w porządku. Ale więcej argumentów, a nie pustosłowia.

Ech, tylko pozazdrościć przynależności do tego elitarnego, bo jakże hermetycznego grona odbiorców, którzy nie podzielają entuzjazmu pospólstwa i nie rozpływają się w zachwytach nad tym filmem.. Podbudowuje ego, co? ;) Może któregoś dnia też przejrzę na oczy i stwierdzę, że PSEUDOINTELEKTUALNE to było ;)

O życie w tym filmie chodzi.

Zauważyliście, że gdy ojciec Aleksandra leży już w trumnie nieżywy (scena gdy jego żona chodzi wokół niego i krzyczy), to gdy uważnie sie przyjżeć, widać że oddycha (ojciec Aleksandra). Jak sie przyśpieszy odtwarzanie filmu, to widać to jeszcze dokładniej, nie tylko oddycha, ale także porusza ramionami.
Mimo to film rewelacyjny 9/10. O jakich symbolach piszą inni użytkownicy nie jestem w stanie ci powiedzieć. Też chciałbym się dowiedzieć.

*przyjrzeć

Metafor jest w tym filmie sporo. Choćby najbardziej oczywista,
szekspirowska metafora życia jako teatru. Pomimo pozornej prostoty tej
historii, tak naprawdę wydaje mi się, że niewiele jest w tym filmie
dosłowności. I to nie tylko w tych najbardziej oczywistych momentach, jak
spotkania ze zmarłym ojcem.

Z życiem jako teatrem się zgodzę. Jednak całośc dla mnie nudna. A znam intelektualistę, który de facto się za takiego nie uwarza, ale inni tak mysla, wiec coś jest na rzeczy, że to nudy i beznadzieja. Bergman dla niego jest nudny. Dodam, ze osoba ta czyta książki i to nie takie popłuczyny jak Grochola. A poza tym:

"De gustibus non est disputandum". Wsio.

UWAŻA! k! z mi się przycisnęło przez przypadek;\

Intelektualista, bo czyta książki? Intelektualistą, to może być ktoś, kto żyje z pracy i pracą swojego intelektu - profesor akademicki, wybitny artysta, ktoś kto interesuje się wieloma dziedzinami nauki, nie tylko na poziomie "Focusa". Bergman jest przełomowy, jest jednym z najwybitniejszych twórców XX wieku i opinia jednej osoby, która czyta książki, tego nie zmieni.

A "de gustibus..." dotyczy nie dyskutowania o gustach, nie zabrania dyskutować o sztuce, o jej konkretnych wytworach. Inaczej cała nasza cywilizacja byłaby bezcelowa. Cytowanie ładnych formułek bez namysłu nie jest zbyt rozsądne.

Nie lubię gdy ktoś mnie uprzedza;)

Film jest fenomenalny! 10/10
Jest arcydziełem Bergmanna, z którym poniekąd sam się utożsamia.
Film kopalnią symboli i głębokich refleksji - prawda.
Jest ciężki i długi. Trzeba go oglądać w niesamowitym skupieniu żeby zdołać wszystko "wyłapać".
Jednocześnie nie jest filmem dla wszystkich.
Skierowany jest do tej bardziej "inteligentniej" społeczności ;)

Mój inteligentyny mózg "usnął", a przeżyłam "Underground", co jest dla mnie wielkim wyczynem. :p To dopiero dłuuuugaśny film, ciągnie się
niemiłosiernie... Bergman nie przypadł mi do gustu. Aleksander mnie denerwował, taki mały flegmatyk. Matka też nie lepsza. Już na pierwszy rzut oka widać, ze z biskupa niezłe ziółko. Trzeba było się "na siłę" nie wiązać???

I peoszę, nie przekonuj mnie do tego flegmatycznego fimu. ^^"

gópia jesteś

co kto lubi ;-]

tak film jest fenomenalny leczu ma racje

"niezłe ziółko" właśnie dlatego chciała z nim być, w każdym z nas jest Werteryzm i masochizm, a w jej przypadku nawet ascetyzm. Życie łatwe lekkie i przyjemne znieczula nas odrealnia, cierpienie natomiast budzi nas i często okrutnie ściąga na ziemię, ale właśnie wtedy wiemy że naprawdę żyjemy. To tylko jedna z rzeczy nie w pełni w filmie wyjaśnionych, ale dających się odczuć. Moim zdaniem traktujesz ten film jako odwzorowanie życia i słusznie tylko że nie jest to odwzorowanie dosłowne, lecz podszyte długą i barwną metaforą.

no i to by było na tyle :)

"Inteligentna społecznośc" po takiej twojej reklamie, ominie ten film z daleka, bo jej szkoda będzie 5 godz. życia...

Szczerze przyznam, że pierwsze półtorej godziny nie nastroiło mnie zbyt pozytywnie. Owszem, obserwacja zwyczajów arystokracji - tych mniej lub bardziej transparentnych aspektów życia tych ludzi - może być interesująca. Jednak takie wprowadzenie do historii Aleksandra może zniechęcać. Początek wieje nudą.

Druga część pozwoliła mi z większym zaangażowaniem poświęcić uwagę całej głębi tego filmu.

Chcę w tym miejscu odnieść się do wypowiedzi autora wątku. Twierdzi on, że film jest o niczym. Lukasz_beta, do filmów Ingmara Bergmana nie podchodzi się jak do "Dorwać Gringo", które obecnie wyświetla się w polskich kinach. To nie są proste historie, w których trzeba znaleźć ukryty skarb, zabić złoczyńców, uratować ukochaną czy wreszcie przetrwać studencką imprezę bez widocznych obrażeń i ze zdrową wątrobą.

Do filmów Bergmana należy podchodzić z odpowiednią czujnością i wrażliwością na mniej lub bardziej oczywiste przekazy i jednocześnie podczas oglądania wciąż dociekać tego, co generalnie autor miał na myśli. Już sam opis takiego oglądania filmu może wydawać się opisem czegoś nudnego i kojarzy się pewnie z interpretacją, której uczą w szkole. Zapewniam jednak, że wnikanie w zamysł reżysera jest świetną zabawą, a w dodatku nauką.

Chodzi więc o odpowiednie podejście już przed rozpoczęciem seansu, w jego trakcie, ale przede wszystkim już po obejrzeniu filmu. Ja obejrzałem film dziś po południu i do tej pory zastanawiam się, co Bergman nam, mi poprzez ten film powiedział.

Bergman zajmuje się w swoich filmach ludzkim losem, jednostką w relacji ze światem, a w tym z innymi ludźmi, swoją naturą, Bogiem.

Obejrzyj film jeszcze raz. Zwróć uwagę zarówno na detale jak i na ogół. Poświęć kilka minut na refleksję, choćby podczas spaceru z psem.

Przykłady symboli? Choćby lalki. Film opowiada m.in. o tym, jak sam los steruje naszą egzystencją, tak jakbyśmy byli osznurowanymi kukiełkami poruszanymi nieznaną ręką.

Pozdrawiam.

Dzięki za próbę wyjaśnienia filmu. Sama przed chwilą go skończyłam i tak naprawdę właściwie nie wiem, co obejrzałam. Nie wiem, jak go ocenić. Film ma na pewno niepokojący, nieco magiczny klimat. Są trzy światy: życia (dom babci, święta, radość, erotyzm, bogactwo wnętrz), negacji życia (dom pastora, surowość, martwota, smutek, strach, nienawiść, obskurne wnętrza), i gdzieś pomiędzy nimi świat nadprzyrodzony (dom Izaaka, duchy). Nie jest to spójka opowieść "o czymś", z początkiem i końcem, przez co trudno mi ten film "ogarnąć", zrozumieć, o co w nim chodzi (oprócz tego, że chodzi "o życie", cokolwiek to znaczy). Nie odnoszę się przy tym do prostych filmów akcji, bo jednak między "Dorwać gringo" a tym filmem jest wiele sposobów reżyserii. Na pewno jest tak jak piszesz, przy "Fanny i Aleksandrze" trzeba skupić się na detalach i analizować, analizować, analizować... nie będę nawet udawać, że czuję się na siłach podołać czemuś takiemu. Cóż, mówi się trudno, uznaję z pokorą swoją denność intelektualną wobec geniuszu Bergmana, który na pewno "miał na myśli" coś wielkiego - jak to wielcy ludzie mają we zwyczaju :)

Bardzo dobre spostrzeżenie dotyczące trzech światów, podoba mi się.

Ale skąd ten defetyzm w kwestii interpretacji? Myślę, że każdy artysta (a wśród nich Ingmar Bergman) tworzy, by być zrozumianym. To zresztą jedna z najgłębszych potrzeb wszystkich ludzi. Nie zakładaj, że nie pojmujesz dzieł Bergmana. Samo dążenie do zrozumienia to przecież świetna rozrywka.

Zresztą, tu nie chodzi o rozumienie Bergmana. Świat, rzeczywistość i my sami jesteśmy rozsypaną układanką i żyjąc na tym łez padole mozolnie staramy się zobaczyć cały obrazek lub przynajmniej jego przyzwoicie duży fragment. Artyści tacy jak Bergman swoimi wytworami starają się pomóc nam w łączeniu kolejnych elementów całości. Chodzi więc o zrozumienie świata, w tym siebie samego. Takie spojrzenie każe odżegnywać się od stawiania znaku równości między rozumieniem dzieła a dążeniem do odkrycia "co autor miał na myśli". Rozumienie to o wiele więcej niż zamysł autora. Jeżeli więc film, książka czy wiersz sprawiły, że inaczej patrzysz na świat, to zadanie stawiane sztuce zostało - moim zdaniem - zrealizowane.

Nie chcę twierdzić, że każda interpretacja jest dobra, to byłoby przesadą i propagowałoby lenistwo. Jednak nadal wierzę, że nie istnieje nigdy jedno - słuszne - z góry określone rozumienie dzieła. W ten sposób odbiór sztuki może być jednocześnie jej tworzeniem.

Czy Bergman i jemu podobni zawsze "miał na myśli" coś wielkiego? Wydaje mi się, że często wspaniali artyści w wielki sposób przedstawiają coś małego właśnie :)

O co chodzi w Twoim wpisie? Pytasz, bo nie wiesz o oceniasz na 9? Paranoja.

Spytałem 7 lat temu a oceniłem 3 lata temu. Zanim coś napiszesz, pomyśl dwa razy.

Ty natomiast tylko raz pomyśl.

Nudzi ci się? Po co zaśmiecasz tą stronę bezwartościowymi wpisami?

"Czy ten film nie wydaje się wam zbyt długi?" - nie ma jak to wartościowe wpis.

Co za dziecinada. Pozwól, że nie będę w tym uczestniczył. Żegnam.