Zgadzam się. Całe moje dziecięce 'marzenia" legły w gruzach... Pole zachodu, walki o tą jedyną, prawdziwą miłość, tylko po to by w ostatniej części zepsuć wszystko. I ja się pytam po co? Chcieli pokazać rzeczywistość, uświadomić, że nic nie trwa wiecznie?? Przecież to jest baśń, powinno być pięknie... A nie wprowadzać całkiem nowego aktora do filmu i zrobić wielkie zamieszanie. Bezsensu...

ja nigdy tego nie pojmę i nieogarnę. Tymbardziej, że jestem osobą romantyczną i na codzień wierzę, że ludzi może połaczyć wielka miłość do końca wspólnych dni. Nie mowie, ze każdemu to się zdarza, bo można rzec, że prawie nikomu, ale jednak wierze :)

Ta ostatnia część fantaghiro , to już taka dorobiona na siłę, bez pomysłu, albo wlaśnie z pomysłem, ale najgorszym z możliwych. I czego to uczy?
ja mam znajomą której mąż wyjechał do anglii. Jak później się okazało, założył sobie tam nową rodzine i z czasem przestał zupełnie sie odzywac, zniknał bez słowa z jej życia i życia ich wspólnych dzieci. To mi sie kojarzy z taką sytuacją, że: a ch.. z przeszłością , już kocham i lubie nowych ludzi i cześć, fajnie jest. -chore.
Mnie tak zniesmaczyło to, że lubie sie zastanawiac co potencjalnie mogą sądzić, albo czuć inne postacie, i lubie, jak film to zarysowuje. A tu nie wiemy nic, mozemy sie tylko domyslać, ze Romualdo i rodzina tesknili do konca swych dni i nigdy nie dowiedzieli sie, co sie stało z Fantaghiro. Wiem ze to jest tylko film, sle chodzi mi o ten sam fakt przekazu wlasnie. Przedstawiono nielogiczną puentę, czystą hipokryzję, próżnotę i głupotę. Nigdy juz tego filmu nie bede oglądać, bo utraciłam do niego wszelki dziecięcy sentyment

Dokładnie. To nielogiczne. Przez całe życie mieć swój pogląd na świat i na miłość właśnie, pokazywać że się jest wiernym jednej osobie do końca życia, że nic nie jest w stanie zniszczyć miłości, nawet najsilniejsze zaklęcia, że walczy się o coś ważnego, że jest w tym sens. Bo życie to wzloty i upadki. A tutaj co? Jeden facet i wszystko poszło w diabły. Cała wiara, że miłość , wierność i walka o ukochanego ma sens. I gdzie tu logika?
Wiadomo, że w życiu nie ma tak kolorowo, ale tu (w filmie) głównie chodzi o ideę, jak można porzucić swoje wartości, za które wcześniej oddałoby się życie tak po prostu i poddać się kiedy się już jest u szczytu.

Może trochę z opóźnieniem, ale przecież wszystkiemu winna jest ta mała, nikczemna dziewczynka, która uwięziła na zawsze Fantagiro w swoim świecie. Fantagiro była przekonana, że już nigdy nie wróci do domu i nie ujrzy na oczy Romualda (jej reakcją na to był płacz i depresja...potem było zaklęcie które wymazało jej uczucia), więc układała sobie życie na nowo. Była młoda i miała zostać starą panną albo zamknąć się w klasztorze? Szkoda się tak marnować w takim wieku ;).
Uważam, że można by ją ocenić gdyby miała wybór powrotu, ale takowego nie dostała... (przez to małe diabelskie nasienie Asterię, które ostatecznie powinno być zjedzone przez Bezimiennego, gdyż zniszczyło życie biednej Fantagiro okłamując ją z zimną krwią i narażając główną bohaterkę na waszą krytykę). Po za tym poprosiła Ariesa, aby dał jej trochę czasu.
Chociaż film ogólnie znacznie słabszy niż poprzednie części, to staję w obronie głównej bohaterki.
Pamiętam Fantagiro z dzieciństwa, a w ostatnich dniach obejrzałem wszystkie filmy o niej dla przypomnienia... Piątą część widziałem po raz pierwszy. Pozdro.