Dwudziesta pierwsza (!!!) odsłona przygód Zatoichiego to obraz wzbudzający dość mieszane uczucia. Z jednej strony mamy świetnie zrealizowany tytuł, który wyśmienicie się ogląda, niezłe postaci, wszystko jest na swoim miejscu i piekielnie iskrzy, do tego dochodzi świetny finał i tytułowy „festiwal” – no, nic: poziom najlepszych odsłon Zatoichiego! Tak? Tak, chyba… Oglądając film, pomimo tego, iż chłonie się go w całości, czułem lekką pustkę, brak celu i wyższego sensu. Ichi igra z pewnym gangiem - ot tak, dla zabawy, nie wiemy, po co, dlaczego, jaki ma w tym cel itd. Największą wadą obrazu jest właśnie brak owego punktu, do którego film mógłby zmierzać. Fabuła bardzo słabo się na początku zazębia. Mamy niewidomego (!) bossa Kuroko, zniewieściałego opiekuna prostytutek – Umeji’ego, chcącego wspiąć się po gangsterskich szczeblach, Okiyo – córkę jednego z popleczników bossa, w której zadurza się Ichi. Mamy dobre sceny walki, bardzo dobry finał, mamy Tatsuyę Nakadai (niestety rola nie powala – wydaje się wepchnięta nieco na siłę), ale… hmmm, coś tu nie gra. Dla mnie bardzo mocne 7+/10, choć do ostatniej chwili wahałem się nad umiejscowieniem tej odsłony w gronie najlepszych. Niemniej, każdy fan postaci Ichiego czy fan filmów samurajskich powinien go obejrzeć,