To najnowszy film Godarda i, jak mówią plotki, ostatni film w jego karierze. Na to mógłby wskazywać finalny napis: No comment. Wcześniej widać statek płynący po Morzu Śródziemnym, morzu szczególnie ważnym dla Godardowskiej koncepcji historii i jego osobistej przeszłości. Statek najpewniej stanowi metaforę podróży historyka, jakim stał się Godard w latach 80. i którym jest do dzisiaj. Podróży po morzu towarzyszy bowiem podróż przez historię ludzkości. Jak zwykle Godard korzysta z najnowszych zdobyczy techniki, by stworzyć najwyższej jakości obraz. Obrazom towarzyszą napisy będące przeważnie cytatami: echami czy głosami z przeszłości. Także postaci mówią tak, jakby cytowały, co wyraża postmodernistyczną ideę, że tworzenie w czasach współczesnych sprowadza się do recyklingu. Obrazy i dźwięki tworzą gęsty kolaż, który dla części widzów ma siłę proroctwa, dla innych stanowi bełkot szaleńca czy sklerotycznego starca. Dominują one nad pokawałkowaną narracją czy raczej zbiorem sytuacji. Tytuł filmu jest oczywiście znaczący – być może jest sygnałem, że Godard wciąż wierzy w socjalizm, a może, że aby socjalizm odnaleźć, trzeba się przedrzeć przez morze obrazów oraz słów i przestudiować historię.