Gdy jej ojciec umiera, życie Dovile zostaje wywrócone do góry nogami. Kobieta nie ma jednak czasu go opłakiwać, bo musi pilnie zająć się organizacją pogrzebu. Dovile chce, aby pogrzeb wyglądał idealnie: próbując zadbać o każdy szczegół, wikła się w coraz bardziej dziwaczne sytuacje. Zaczynają ją doganiać wspomnienia z dzieciństwa. Rozwiązywanie problemów związanych z pogrzebem jej ojca staje się formą jej własnej terapii, co pozwala trzymać ponure myśli na dystans. Radość ze zorganizowania "udanego" wydarzenia umożliwia choćby na krótką chwilę stłumić poczucie żalu. Ten uczuciowy paradoks staje się osią dramatyczną całego filmu.

Dovile wraca z wakacji i dowiaduje się, że zmarł jej ojciec. Dziewczyna nie ma jednak czasu na opłakiwanie straty, ponieważ musi od razu zorganizować pogrzeb. Pieniędzy jest mało, a wybór kiepski, więc Dovile postanawia zrezygnować z profesjonalnych usług pogrzebowych. Sama pędzi z kostnicy do sali pogrzebowej, z kancelarii cmentarnej na targ kwiatowy, napotykając po drodze wiele absurdalnych sytuacji. W kocu udaje jej się zorganizować piękną uroczystość, co napawa ją radością i dumą. Dopiero gdy znów jest sama, zdaje sobie sprawę, że właśnie pochowała swojego ukochanego tatę.