Pastor Shaw Moore (John Lithgow) jest w trakcie jednego ze swoich płomiennych kazań. Na mszy jest obecny nowy mieszkaniec Ren McCormack (Kevin Bacon) ze swoją matką Ethel (Frances Lee McCain). Duchowny przedstawia ich swojej córce Ariel (Lori Singer) i jej koleżankom. W samochodzie dziewczyny plotkują i ścigają się z kierowcą pickupa Chuckiem Cranstonem (Jim Youngs). Zbuntowana nastolatka przechodzi z jednego auta do drugiego ryzykując przy tym życiem. W domu nowo przybyłych panuje spotkanie z sąsiadami na którym główny bohater jest dość milczący, a zapytany o książkę którą lubi spotyka się z dziwnymi spojrzeniami.

Wieczorem miejsce ma potańcówka na którą zlatują się dzieciaki z okolicy. Niestety zabawę przerywa Shaw Moore rozczarowany widokiem swojej córki. Rankiem Ren jedzie do szkoły swoim garbusem. Bardzo przyciąga wzrok zgromadzonych uczniów. Pierwszą osobą jaką poznaje jest Willard Hewitt (Chris Penn) z którym spędza przerwę obiadową. Widać, że jest o wiele bardziej wygadany w swojej grupie wiekowej. Od jego kolegów i koleżanek dowiaduje się o zakazie tańca i słuchania rocka w mieście Bomont wydanym przez pastora. Chwile po wystartowaniu autem do domu zostają zatrzymani przez policję, a główny bohater dostał mandat za głośną muzykę.

Jak to często bywa ktoś nowy w mieście jest bardzo rozchwytywany. Na pierwszy rzut oka widać, że Ren jest byt niepokorny i zbyt nowoczesny dla konserwatywnych ludzi w Bomont. Nastolatki szybko zawieszają na nim oko, a szkolny rozrabiaka Chuck Cranston obiera za cel. Również pierwszy przyjaciel w postaci Willarda Hewitta pojawia się szybko. Buntowniczy nastolatek nie ma zbytniego poparcia w rodzinie, której głową ją bardzo sztywny ojczym. Świetnie oddano ten prowincjonalny klimat miasta rządzonego przez duchownego i betona Shawa Moore'a. Ludzie zbyt ciemni i uciśnięci by sami się postawić tej dyktaturze. Dlatego w najlepszym momencie pojawił się charyzmatyczny McCormack.

Nad grą Kevina Bacona można się po prostu rozpływać i zachwycać w nieskończoność. Całkiem niedawno widziałam ''Na przekór całemu światu'' (1997), gdzie gra opóźnionego umysłowo chłopaka, więc z każdym obejrzanym dziełem z jego udziałem jest pod ogromnym wrażeniem warsztatu aktorskiego tego człowieka. Muszę się jeszcze zatrzymać nad postacią również buntowniczej Ariel, jednak nie na tyle buntowniczej by siarczysty policzek oddać siarczysty policzek chamskiemu ojcu, który zabrania jej niemalże wszystkiego poza oddychaniem oraz modlitwą. W dwóch momentach odniosłam wrażenie, że ta dziewczyna umyślnie dąży do śmierci.

Pochwalić muszę oczywiście muzykę, która jest lwią częścią tego filmu. Usłyszeć można takie hity jak "Holding out for a hero" Bonnie Tyler czy oczywiście "Footloose" Kenny'ego Logginsa. Jednak produkcja ta jest również pełna kilku zagrań humorystycznych jak akcją na traktorach, czy konsekwentne zaoranie pastora jego w własną bronią. Śmiało można nazwać to dzieło hitem poprzedniej epoki. Podczas oglądania czułam się faktycznie jakbym faktycznie żyła w latach 80. Nie ma tu momentu na nudę ani zbędnego przeciągania. Gra aktorska u wszystkich jest na wysokim poziomie. Świetne motywy romansu, przyjaźni i walki o swoje. Moja ocena to 10/10.