zmartwychwstały czwartego lipca; zacytowany na początku stary kolo z kevina samego w domu - albo jego bardziej poetycka i realistyczna wersja, alvin straight w scence z chrustem w Prostej Historii davida lyncha - powie nam wszystko co potrzeba na temat owego zdziwaczałego tworu wołającego o pomstę do nieba z ostatniego obrazu louisa, jego wewnętrznych sprzeczności i skomplikowanego skonfliktowania, słowem: kabaret starszych panów spotyka panią voorhees z Piątku Trzynastego - rodzina, ach, rodzina, kill, kill, kill, kill, a, a, a, a, a, a..

czysta neuroza, trochę woody allen, ale bez poczucia humoru właściwego temu twórcy.. cóż, jeśli myślisz, że jesteś taki obcykany, przebrnąłeś przez program dwanastu kroków i jakieś cztery vipassany, praktykujesz zazen z mistrzami, radzisz sobie z emocjami, myślisz że wyskoczyłeś już ze starych nawykowych schematów myślowych i autodestruktywnych zachowań, a po odwyku ćpiesz wyłącznie miłość, parabrahmana i energię słoneczną - weź jedź do swojego domu rodzinnego i spędź dwa tygodnie ze swoją rodziną!

choć też trzeba uczciwie wyznać, iż nazbyt wyraźnie, wręcz boleśnie widać, że filmu nie poczynił zawodowy filmowiec, tylko stand-upowiec i telewizyjny, ewentualnie sceniczno-telewizyjny serialowiec. gdyby tak nie było powstałoby coś w rodzaju maleńkiego arcydziełka na miarę filmu Krishna z 2016, jednak wyłączywszy pesymistyczny wydźwięk tamtego filmu. u louisa jak na terapii (louie zresztą występuje tu w roli terapeuty) tylko na początku piekło to wciąż są inni, z czasem ta trajektoria ulega koniecznemu przedawnieniu. wygasa po prostu sama, nieaktualizowana, ustępując miejsca dojrzewaniu do ojcostwa, co do którego nigdy nie jest za późno jak się zdaje, nawet jeżeli twoje plemniki, już od dawna martwe, leżą sobie spokojne w rodzinnym grobie..