Frances jest w tym dziwnym stadium przejściowym, nie jest już nastolatką ale też ciężko powiedzieć żeby była odpowiedzialną dorosłą. Szuka siebie, swojego miejsca na ziemi, poznaje nowych ludzi, jest spontaniczna, zdezorientowana. Chce gonić za marzeniami jednocześnie ucząc się że jednak nie zawsze wszystko wychodzi tak jakbyśmy tego chcieli i często musimy się godzić na to co po prostu powinniśmy zrobić. Główna bohaterka jest w moim odczuciu bardzo autentyczna, nie mam problemu z wyobrażeniem sobie że spotykam kogoś takiego na przykład na jednej z domówek. Ten film to trochę takie pocieszenie i utulenie, chociaż ma słodko-gorzki wydźwięk. Myślę że najlepiej się ogląda ten film mając dwadzieścia pare lat, wtedy dobrze trafia do odbiorcy sens niektórych scen (np. tej kiedy Frances rozkłada ręce w swoim nowym mieszkaniu, albo tej kiedy idzie do dentysty wracając do domu na święta). Na koniec chciałabym powiedzieć że te urywane sceny, niedopowiedzenia i przeskoki czasowe dają wrażenie jakbyśmy podglądali życie Frances, bardzo ciekawy efekt.