Filmy na temat okupacji zwykle koncentrują się na przedstawianiu ruchu oporu. Tutaj mamy do czynienia ze skomplikowaną materią, dotyczącą wyborów dokonywanych w imię wielkiej sztuki. Film rozważa kwestię postrzegania kultury - a tym samym siebie - przez społeczeństwo francuskie i okupujących Francję podczas II wojny światowej nazistów. Łącząc sceny rekonstrukcyjne z nagraniami archiwalnymi reżyser konstruuje narrację wokół Muzeum w Luwrze, skupiając się na relacji Jacquesa Jaujarda, dyrektora Francuskich Muzeów Narodowych, i hrabiego Wolffa Metternicha, przysłanego z Niemiec dla nadzorowania francuskich kolekcji dzieł sztuki. Powstała wnikliwa, poetycka i uszczypliwa wizja tego jak wolność, równość i braterstwo funkcjonują w czasach okupacji.