'Groteska nie jest materiałem na film'

Brzmi jak tytuł ciekawej pracy magisterskiej. Odnosi się to wyłącznie do filmów nowych, czy powinniśmy gardzić też każdym starszym jako reliktem słusznie minionych czasów kina autorskiego? Należy walczyć tylko z groteską sensu stricto, czy zwalczać nawet najdrobniejsze elementy groteskowe? Czy surrealizm jest już akceptowalny?

'I właściwie cały jest taki film oraz wszystkie inne filmy Kubricka ponieważ główny bohater nie przechodzi żadnej przemiany - więc po jego obejrzeniu jedyne co przychodzi mi do głowy to po co w ogóle ktoś go promuje skoro nic z niego nie wynika'

Pozwolę sobie zacytować Terry'ego Gilliama:
"Największą różnicą pomiędzy Kubrickiem a Spielbergiem jest to że Spielberg jest o wiele bardziej popularny.Jego filmy zarobiły o wiele więcej pieniędzy[...] Spielberg i sukces większości filmów z Hollywood wynika ostatnio z faktu, że są pocieszające. Wiążą swoje wątki w eleganckie kokardki i dają ci gotowe odpowiedzi. Nawet jeśli odpowiedzi są głupie - są ODPOWIEDZIAMI. Wracasz do domu i nie musisz się nimi przejmować. Kubrickowie tego świata sprawiają, że wracasz do domu i zaczynasz o nich myśleć."


'I to jest mój główny problem z tymi filmami są puste jak wydmuszki, poruszają przez 2 godziny jakiś problem bez komentarza, tak więc gdyby po prostu przeczytać problematykę dzieła równie dobrze mogli byśmy w ogóle nie oglądać tych filmów - bo nic nie wnoszą do dyskusji.'

A powiedz proszę co niby wynika z Mad Maxa czy "ostatniego Duna"? Czy wnoszą coś do dyskusji nad poruszaną przez nie problematyką?


'A nie mają ani ciekawych bohaterów ani scen jak w dramatach psychologicznych czy kinie akcji aby je oglądać 'just for the joy of it''

Nawet jeżeli uznamy filmy Kubricka za dzieła skrajnie nieprzystępne jak np. obrazy surrealistów (a takie nie są) to nie był bym taki pewien co wskazać jako ciekawsze:
Obraz Picassa czy fotografia zamku Królewskiego? Oddział marines maszerujący przez spalone miasto w rytm piosenki klubu Myszki Myki czy wybuchy ciężarówek na pustyni? Brutalny szef nastoletniego gangu głęboko wrażliwy na piękno muzyki w dodatku uwarunkowany fizycznie do "bycia dobrym" czy setny książę z odległej galaktyki zdradzony o świcie przez odwiecznych bad guy'ów?