Trudno zaprzeczyć, skojarzenia masz słuszne, dość oczywiste zresztą, nawet ta scena, gdy chciała rzucić się pod pociąg, ale zahipnotyzowały ją wojenne wspomnienia...Ja mam inne ciekawe skojarzenie filmowe, z którym mogę się podzielić, mianowicie - z Oblubienicą Pana, z 2012 roku. Tam kobieta również opuszcza męża, dla kochanka, porywczego i nieprzewidywalnego kochanka. Jest w niego ślepo zapatrzona. Ale najbardziej uderza nie sama fabuła, a postać służącej, która wypowiada w całym onirycznym i absurdalnym dla widza filmie (w sensie zachowań bohaterów) znamienną kwestię. Otóż zwraca ona uwagę na to, że to, czym karmią się główni bohaterowie, to nie żadna miłość a jakaś mrzonka, że wielcy państwo nie dzielą nawet wspólnej toalety, bo wolą widzieć siebie wyidealizowanych. Podobne, mądre zdanie, na temat "prawdziwej miłości" wypowiada w "The deep blue see" gospodyni. Nadaje to obu filmom psychologicznej głębi, inaczej, byłyby to dwa kolejne romansidła, serwujące nam nierzeczywistą miłość, a może raczej - chorą, jako coś pięknego i romantycznego. Dzięki obu tym postaciom, mądrych, dojrzałych kobiet, wiadomo, że filmy te przedstawiają nie piękne melodramaty a raczej dramaty ludzi kompletnie zagubionych, szukających tego uczucia zupełnie po omacku, nie tam, gdzie trzeba, myląc go z pożądaniem, później - psychiczną zależnością, przywiązaniem (tudzież uwiązaniem). W takiej interpretacji oba obrazy stają się ciekawe i poruszające. Ciekawe, czy efekt sztuczności, miałkości między Rachel a Tomem był świadomy i miał podkreślić to, o czym mówię, że ludzie czasem sami kreują się na romantycznych kochanków, tymczasem nic tak naprawdę ich nie łączy, prócz wiecznymi aferami, płaczem i tak dalej, czy też zabrakło chemii między dwójką aktorów. Mimo to Rachel, jak zwykle doskonale zagrała, kobietę całkowicie pokonaną przez własne uczucie, chęć posiadania danego mężczyzny, tudzież fizyczną "żądzę", o której dużo się w tym filmie napomina.