Liczyłam na jakiś głęboki, psychologiczny film, który może zmieni jakoś moje postrzeganie o świecie, ale... dostałam tylko nudę.

Tak tragicznego filmu dawno nie oglądałam. Fabuła nudna jak flaki z olejem. Sam zarys jeszcze by jakoś uszedł, ale chyba zawiniła tu reżyseria i gra aktorska. Rachel Weisz... nie wiem jak wygląda jej gra aktorska w innych produkcjach, ale tutaj to po prostu dramat. Może i był dobry zamysł na postać, może jej tak kazano grać, bo "kobieta z depresją", ale na miłość boską. Mimikę ma cały czas tą samą albo przeżywa jakieś załamania, smutne chwile, których nikt nie rozumie (ale mimika w sumie dużo się nie różni).

I tu jest właśnie największy problem filmu. Nie jest właściwie wytłumaczone co spowodowało u niej te depresje? To, że zostawiła męża? William jakoś ma to w sumie gdzieś, bo dalej ją kocha i martwi się, gdy dowiaduje się, że chciała popełnić samobójstwo. Jej powodem jest niewytłumaczona "nienawiść do samej siebie". Wygląda to tak, jakby dano jej depresje, bo "tak ma być, aby było dramatycznie". Katastrofa.

Ten film ratuje naprawdę tylko Tom Hiddleston, były to chyba jeszcze początki jego kariery, ale naprawdę można poczuć dobrą grę aktorską. Gdy wraca do domu radosny da się rzeczywiście odczuć to szczęście. Jakby nie grał, tylko faktycznie wrócił szczęśliwy do domu. Pomijając już jego grę, postać Freddiego również nie jest do końca objaśniona i często nie wiadomo o co tej dwójce tak właściwie chodzi. Niby szczęśliwa para, ale zaraz mają jakieś zgrzyty i fochy na śmierć i życie.

O końcówce nawet nie wspominam, bo tylko dała mi doszczętnie poczuć, że straciłam prawie 2 godziny życia na dosłowne NIC. Reżyser powinien bardziej się skupić na rozwinięciu postaci i chronologii wydarzeń, aby jakoś dokładnie ukazać skąd ta depresja u bohaterki się wzięła.