Rzeczywiście są tu momenty niepokojące. Stwierdzenie „komercjalizacja życia” jakie padło w filmie budzi wprost grozę. Pamiętam też moment, kiedy amerykański Szwed (Olaf?) w chińskim laboratorium sekwencjonującym ludzki genom zaznaczył, że na Zachodzie istnieją etyczne wątpliwości dotyczące tego rodzaju działań. Jego uwaga została zbyta milczeniem. Chińczycy w ogóle niepokoją. Nie mają żadnych zahamowań, a trudno mi uwierzyć, aby komunistyczna władza, która na wszystkim trzyma tam łapę, miała wyłącznie szlachetne i zbożne cele. Należy się raczej spodziewać, że inżynieria genetyczna w komunistycznych Chinach jest wstępem do inżynierii społecznej na taka skalę, przy której ta radziecka sprzed 100 lat, będzie wyglądać jak dziecinne igraszki. Ale to nie o tym jest ten film. To opowieść o poszukiwaczach mamucich kłów i pragnieniu sklonowania mamuta wraz z prezentacją aktualnych możliwości. Bardziej ogólne pytania typu – po co? czy nam wolno? dokąd to ostatecznie zaprowadzi? – w ogóle tam nie padają. Inna sprawa czy warto je zadawać, bo jeśli coś staje się możliwe, człowiek i tak to zrobi. Jak powiedział jeden z bohaterów filmu „Póki co uchodzi nam to na sucho”

Pewnie świat i ludzie jeszcze nie jeden raz nas zaskoczą. I to raczej nie w tym pozytywnym wymiarze. Już oczami wyobraźni widzę tych żądnych władzy bez etyki i moralności ludzi, którzy zacierają swoje łapy aby tej władzy nad nami mieć jeszcze więcej. Pozdrawiam.