(...) Akcja zagęszcza się w „Ghostland” nad wyraz szybko: jeszcze przed dziesiątą minutą wiele dowiadujemy się o bohaterkach oraz antagonistach, a około minuty 20. mamy już za sobą pierwszy akt filmu. Tempo wydarzeń jest dynamiczne, ale nie przesadne. Sam film dostarcza wielu intensywnych emocji; dostaje się głęboko pod skórę i tam zostaje. Bywa bolesny − jak „Martyrs” − chociaż uderzenia Laugiera są tym razem lżejsze. Pomimo znacznej dawki ekranowego sadyzmu, nie nazwiemy „Ghostlandu” ordynarną, gore’ową popisówą. Sceny bezpośredniej przemocy goszczą w kadrze rzadziej niż w przypadku „Skazanych na strach”: co i raz malują się na celuloidzie sekwencje snów oraz halucynacji, które wyrywają nas z piekła gwałtu, odrazy, agresji. Widzimy, jak Ogr (Rob Archer) trzyma Beth w powietrzu, obwąchuje ofierze krocze i sprawdza, czy menstruuje, ale jej policzkowanie zastępuje rzut kamery na koszmarne lalki. Obraz tortur seksualnych, których doświadcza piętnastolatka, budzi, oczywiście, dyskomfort i niepokój. Przemoc w filmie jest niczym nieumotywowana, a przez to straszna. Pomimo groteskowej otoczki (marionetkowych strojów, ukrytych w domu tajnych przejść), rany i opuchlizna na twarzach aktorek nie wydają się ucharakteryzowane.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath