Matka jest tylko jej wyobrażeniem. Tak naprawdę ją chroni - proponuje jej pozostanie w bezpiecznej nieświadomości, w której bohaterka wyobraża sobie dorosłą wersję siebie, bezpieczne życie pisarki. Nie sądzę, by to sama matka chciała zostawić Beth w domu. To raczej Beth chce tam zostać dla siostry, trochę walcząc ze swoją wyobraźnią, w którą co chwilę. Widzimy to w jednej z końcowych scen, gdzie bohaterka wybiera siostrę zamiast zostanie w idealnym, wyobrażonym świecie, w którym poznaje nieżyjącego już od dawna Lovecrafta. Stwierdza, że jest to przecież jej siostra, więc ma zamiar do niej wrócić.
Ogólnie dla mnie film jest mierny. Pierwsze o czym pomyślałam, gdy dorosła Beth obudziła się z koszmaru to:[SPOILER!]
dziewczyna sobie to wyobraża, tak naprawdę nadal tam jest. No i sprawdziło się. Niezbyt to oryginalne, niezbyt odkrywcze, a dalszy ciąg nie należy do najlogiczniejszych.