Zapowiadał się jak dziesiątki innych horrorów. Ten sam wątek powrotu do miejsca, w którym kiedyś główni bohaterowie przeżyli coś strasznego, a więc wiadome było, że pewnie zdarzy się to ponownie. Na pewno duchy/demony/upiory/zjawy będą ich nachodzić i w jakiś banalny sposób okaże się, że wystarczy drobiazg, aby koszmar się zakończył. Banał, który nakręcono już wiele razy. I co? I nagle wychodzi na to, że film jest zupełnie inny. Tu nie chodzi o to, aby widz się przestraszył i podskakiwał na klasycznych screamerach. To odrębna kategoria: horror psychologiczny – sądzę, że takie określenie najlepiej oddaje charakter filmu, który w niesamowity sposób ukazuje co dzieje się z człowiekiem w momentach najgorszych kryzysów, gdzie ciężko sobie poradzić. To niepojęte jak ludzki mózg potrafi zareagować na takie sytuacje. Powiem tylko tyle, że ostatnio takie wrażenie zrobiła na mnie „Obecność” (2013), a po zobaczeniu Ghostland wyszłam z kina z jedną wielką niewiadomą w głowie i nadzieją, aby spokojnie i bez koszmarów przespać noc. Nie ma co dużo opowiadać, trzeba po prostu obejrzeć.