Czy tylko mnie się wydaje czy to, co dzieje się po operacji na mózu Elijah Price jest już tylko projekcją jego własnego umysłu? Czy głupia jest publika, że nie ogarnia tematu czy głupi jest sam Shyamalan? Czy widzimy na ekranie to, co chcemy widzieć? Czy widzimy to, co chce Shyamalan? Czy całość ma głębszy sens, ponad obrazem, który jest podany na tacy w filmie. Możliwe, że widzimy to, co chcemy widzieć - film o superbohaterach, a nie to co powinniśmy widzieć, czyli dramat ukazujący zakamarki chorego umysłu. W tym kontekście interpretacyjnym dziwne zbiegi okoliczności (śmierć ojca Kevina w tym samym pociągu, którym jechał David), absurdalna śmierć David w sadzawce i idealistyczne, nadnaturalne zakończenie nabierają sensu. Czyż nie jest również dziwne to, że po operacji na mózgu Elijah, którego zapoczątkowany proces potwierdza Pani psycholog słowami - "Nic zasadniczo w Twoim życiu się nie zmieni" obraz nabiera żywotności. Barwy stają się bardziej zdefiniowane, a bohaterowie nabierają jakby bardziej nadludzkich cech. Stają się również nadludzcy w tym sensie, że tracą swoje człowieczeństwo i zostają podporządkowani w plan Pana Szkło, który patrzy na rzeczywistość w sposób celowy. Shymalan często powtarzał, że kręcąc "Niezniszczalnego" nie kręcił filmu o superbohaterze i nie tak należy odczytywać jego działu. Komiksowość "Niezniszczalnego" jest jedynie stylizacją, za którą kryje się nieco inna, bardziej dramatyczna opowieść. "Glass" będąc częścią trylogii kryje w sobie wiele nadnaturalnych aspektów - znacznie więcej niż "Niezniszczalny", które wydają sie podważać ideę, którą reżyser obrał na początku trylogii. Ale co, jeśli finał trylogii nie jest tym, czym się w istocie wydaje, czego nikt zdaje się nie zauważać. Możliwe, że Shyamalan po prostu igra z widzem - nie pokazując głównego twistu fabularnego wprost. A może, pisząc o tej koncepcji staram się bronić bardzo słaby film, czyniąc z jajka rzeczywiście pękniętą wydymuszkę. Kto jest głupi? Widz czy Shyamalan? I kto ma urojenia, a kto ma rację.