Święta prawda, takie, nazwijmy to, "kino środka", ma przechlapane u naszych dystrybutorów - za mało komercyjne, by przyciągnąć rzesze do kin i za mało ambitne, by zaciekawić pewną dość sporą niszę widzów gustujących w takich właśnie filmach. Szkoda straszna, że takie kino wymiera...

Co do filmu - aktorstwo rzeczywiście dobre, choć raczej nie wybitne, reżyseria bardzo sprawna i jeden zgrzyt, który przeszkodził mi zachwycić się tym filmem - jak na tak olbrzymie miasto trochę dziwnie, że dwie toczące się niezależnie historie (Hawke'a i Cheadle'a) miały swój finał w sąsiednich budynkach. Dla niektórych może być to drobiazg, ale mnie trochę wkurzył (podobnie jak cudowny zbieg okoliczności, który ocalił tyłek Hawke'a w innym filmie Fuquy - czy jak się to tam odmienia:) - "Dniu Próby). Nie lubię takich rozwiązań w filmach, które mają ambicje być poważnymi dramatami sensacyjnymi...

Ale może za bardzo się czepiam?

Hehe, powiem Ci, że też niektóre sceny (a już szczególnie te z udziałem Hawke'a) przyniosły mi na myśl "Dzień Próby". Z drugiej jednak strony - Gliniarze z Brooklinu to naprawdę dobre kino - Richarda Gere'a ostatni raz widziałem w tak dobrej odsłonie chyba w Chicago [2002]. Ethan Hawke trafia na takie role - Dzień Próby, Pan Życia i Śmierci... Film mi się spodobał - a dodatkowo, pozytywnie zaskoczył, co ostatnio nieczęsto zdarza mi się pośród tego typu filmów. Warto !

WESLEY wracaj do takich perełek !!!!!!!