Przypadkiem odkryłam duet braci Safdie i ich najnowsze dzieło Good time. Dzięki Netflix! Od dwóch tygodni mam go gdzieś z tyłu głowy i powoli układam sobie co tak naprawdę chcę o nim napisać. Historia wydaje się dość prosta. Opowiada o dwóch braciach, którzy napadają na bank. Skok nie udaje się, a jeden z nich zostaje złapany przez policję. Cała akcja rozgrywa się w ciągu nocy, podczas, której główny bohater stara się odbić swojego niepełnosprawnego brata i zapanować nad sytuacją. Zaletą Good time jest szybkie, intensywne tempo, które nie zwalnia, ani na moment. Z zapartym tchem obserwowałam każdą kolejną pochopnie podjętą decyzją przez głównego bohatera, który coraz bardziej tracił kontrolę nad sytuacją wplątując się w szereg zdarzeń, które oddalały go od upragnionego celu. Z drugiej strony nie odebrałam tej postaci jako negatywnej, pomimo czynów jakich się dopuszczała, ponieważ wciąż miałam na uwadze czyste intencje bohatera. Dlatego też od początku do końca jest to postać, której mocno się kibicuje. I tutaj trzeba wspomnieć o Robercie Pattinsonie, który wciela się w głównego bohatera, ponieważ uważam, że jest to idealny przykład na to jak aktor usilnie próbuje zerwać z wizerunkiem wampira z sagi Zmierzch. Nieśmiało powiem, że po seansie Good Time stwierdzam, że mu się udało. Produkcja braci Safdie rozkochuje też na płaszczyźnie samego obrazu. Przez cały seans miałam wrażenie, że oglądam film spod ręki Refna, ponieważ stylistyka była mocno zbliżona do Drive. Poza tym to samo skojarzenie nasuwało mi się, jeśli chodzi ścieżkę dźwiękową, którą w obu przypadkach nazwałabym psychodeliczną elektroniką z elementami popu. Warto dla rewelacyjnej roli Pattinsona, dla sposobu, w jaki zostały nakręcone poszczególne sceny i dla ścieżki dźwiękowej, która uzależnia. Jedyną wadą jest to, że Good Time kiedyś się kończy.

Więcej opinii-> https://zprzymruzeniemokaa.blogspot.com/2018/03/wycieczka-do-woch-nowy-refn-ktor y.html