Produkcja konsoliduje to co najlepszego kojarzy się z latami 80-tymi, przede wszystkim dotyczy to dzieciństwa
tamtych czasów. Olbrzymi sentyment jaki mają do tego filmu wszystkie 30 i 40-latki to właśnie w pewnym sensie
olbrzymia tęsknota za dzieciństwem, mniejszymi i wiekszymi przygodami, w pewnym sensie beztroskością. Film -
niekoniecznie będacy dziełem wybitnym stał się przez to dziełem kultowym, z regularnie urządzanymi do Astorii i
okolic niemale zorganizowanymi pielgrzymkami i wycieczkami wszystkich żądnych na własne oczy zobaczyć słynny
dom na 38th Street, zwiedzić byłe więzienie czy pohulać po skalistej plaży w towarzystwie gigantycznego, wystającego
monolitu zwanego Haystack Rock. Goonies do dziś żyje cały Oregon, Goonies do dziś żyje w świadomości tych, co
bez wahania poszli by do kina na kontynuację przygód dzisja dorosłych już "postrzeleńców" wplątanych poraz
kolejnych w nową przygodę zapoczątkowaną tym razem przez ich dzieci. Film był od początku adresowany do
młodzieży i dzieci, stąd też specyficzny jego charakter, w końcu to dzieciaki napędzają tam fabułę, nie dorośli, stąd ten
krzyk, chaos, stąd te sytuacje następujące po sobie jak kostki domina. Nie można mieć zatem zbytnich pretensji do
tego, że film męczy dorosłych - może i tak, ale z pewnością nie stracił nic na swoim przesłaniu - Goonies never die :)
Po prostu zawsze walcz o swoje racje a zwyciężysz ;)