Obejrzałam bardzo zawiedziona. Pomyślałam, że to szalenie głupie rozwiązania. Najpierw jesteśmy w thrillerze, czasami klasy b, a potem jeden twist, z którego się dowiadujemy, że to wszystko był żart. Ale zostaje jeszcze postać Dylana, który jest w szoku. Wydaje się, że on jest prawdziwa ofiara żartu i to tak traumatyzującego żartu. Potem Dylan ginie. Pozwoliłam to sobie wszystko przeżyć. A tu kolejny twist, Dylan żyje i to był żart urodzinowy dla głównego bohatera.
Pomyślałam: Ale gniot!
Ale po chwili dotarło do mnie, że ten film w sumie w sposób genialny realizuje katharsis. Jest w tym względzie teatralny. Pozwala przeżyć emocje, a jednocześnie nikogo nam na końcu nie żal. W końcu przeżyłam to, że Dylan został tak obrzydliwie wykorzystany. I gdyby zakończyło się na tym, wyszłabym z szokiem. Ale potem unieważnia się każda zbrodnie, pozostaje kawał, czyli sztuka, która pozwala przeżyć, ale na końcu wiemy, że to nieprawda. I w tym względzie film dużo zyskał.
W pewnym stopniu to też żart z konwencji. Mówi: odegramy wam gniota na znanych motywach, a potem złamiemy konwencję.