Tytułowa Luna to fascynująca bohaterka. Piękna, silna i niezależna, żyje grą w pokera. Poker to jej źródło dochodów ale przede wszystkim miłość jej życia, nieustająca fascynacja. Grając łatwo zapomnieć o wrogiej rzeczywistości: ojcu zabitym na oczach Luny, nieżyjącej matce, gangsterach którzy zabili jej ojca, chłopaku w więzieniu czy skłóconym z nią opiekunie starym przyjacielu rodziny. Jednak Luna nie jest eskapistką, dla niej poker to sposób życia, funkcjonowania równie naturalny jak oddychanie. Ta fascynacja grą pokazana jest w bardzo interesujący, piękny i przekonywujący sposób. Nieby nic nowego, historia kina zna tysiące takich bohaterów uzależnionych od hazardu. Mimo to mało który miał tyle uroku co Luna. A jednak jej losy nie wciągają. Nie musimy trzymać za nią kciuków, nie kibicujemy jej decyzjom. Luna jest piękna, młoda, zdrowa. Błądzi ale przecież wie czego chce. Cokolwiek zrobi zawsze wygra. Bo zdaje się iż kocha ją nie tylko karta ale również życie. Dlatego ten film ogląda się z dystansem i na koniec pozostaje tylko miłe wrażenie, ulotne jak dym znad stolika pokerzystów.