Chyba jedna z najlepszych postaci, jakie miałem okazję oglądać na srebrnym ekranie. Suchy, rozgoryczony weteran, mówiący wprost, co myśli. Opuszczony przez własną rodzinę (jedne z najobrzydliwszych postaci, tym gorsze, że tak powszednie i znajome wielu z nas). Kiedy dzwoni porozmawiać z synem, ten go zbywa. Kiedy ma urodziny, syn i synowa przyjeżdżają tylko po to, by wręczyć mu nic nie warte zabawki i wyrzucić z własnego domu. Wnuczka, która wprost się pyta, co się stanie z samochodem, kiedy dziadek umrze. Odrażające.
Niepoprawny politycznie, zgorzkniały Walt, rzucający na prawo i lewo określeniami ''smoluchy'' i ''żółtki'', zgorszony przekleństwami i nieprzystojnym strojem, palący papierosa z obrzydzeniem na twarzy przypomina tak odległą epokę wyrażania własnej opinii, pokrywając się z tym, co myśli o politycznej poprawności sam Eastwood. Pół filmu się śmiałem z jego uwag i rozmów z fryzjerem.
Ale to postać, która bardzo chce się pogodzić z samym sobą. Pod stwardniałą grubą skórą kryje się dobre serce. Chce naprawić swój błąd i Thao traktuje jak własnego syna. Wie, że umiera i godzi się z tym. Ale na końcu nie rozprawia się w widowiskowy sposób z gangsterami. Nie zabija ich. On ich karze. Jak surowy ojciec.
Oczywisty plus za jego filmowe nazwisko.

Serio, Clint, jesteś świetnym aktorem i takim samym człowiekiem.