Pierwszy włoski western zapatowski. Jego niekoniecznie spodziewany sukces kasowy zapoczątkował modę na westerny polityczne, które to okazały się jednymi z najistotniejszych na mapie włoskiego Dzikiego Zachodu. Inna sprawa, że sam reżyser aż po dziś dzień dystansuje się od tego zacnego gatunku. Twierdzi on, że skoro jego film rozgrywa się wyłącznie w Meksyku, podejmuje tematykę tamtejszej rewolucji i brak w nim np. tradycyjnych pojedynków rewolwerowców, to nie można go w ten sposób szufladkować. Jego zdaniem to po prostu film polityczny, będący też okazjonalną satyrą na western. Ciężko się z nim całkiem zgodzić, ale mniejsza z tym.

Ta opowieść o meksykańskich bandytach, którzy w towarzystwie pewnego tajemniczego Jankesa masakrują i grabią kolejnych przedstawicieli władzy, przez dłuższy czas jawi się jako pozycja wyjątkowo niemoralna. Na pierwszy rzut oka rewolucja to tutaj jedynie pretekst do wyżycia się i wzbogacenia. Jeśli nie liczyć postaci Santo, fanatyka religijnego brawurowo zagranego przez Klausa Kinskiego, bohaterom brak jakiejkolwiek atrakcyjności, a więc ciężko ich lubić tak, jak lubiło się choćby brutalnego Django.

Film można by nazwać pierwszym wyraźnym zwiastunem westernu spod znaku "Dzikiej bandy" Peckinpaha, choć do pewnego momentu bliżej jej do (znacznie młodszego) "Krwawego południka" McCarthy'ego. Rzecz nie jest przy tym jednak "jawną apologią gwałtu i przemocy", którą to początkowo wydaje się być. Albowiem Damiani do swoich - z reguły prostackich - bohaterów podchodzi z dużym dystansem i nierzadko wręcz zabrania im kibicować. Decyduje się na emocjonalny chłód, który wprawdzie trochę negatywnie wpływa na dramaturgię opowieści i same postaci - wszak długo nie pozwala się nam do nich zbliżyć - ale w ten sposób ułatwia obiektywną ocenę przedstawionych wydarzeń. No, jeśli tylko przymkniemy oko na mocno socjalistyczną wymowę filmu.