Film mnie dobił, nie rozumiem jak można przedstawiać zdradę jako coś... dobrego. Bo taka
biedna, bo "kochała" kogoś mocniej, więc to wszystko usprawiedliwia. Smutno mi, bo w filmie
przedstawione zostało to w taki sposób, że sugeruje właściwy wybór głównej bohaterki i
wszyscy się cieszą z dobrego zakończenia (choć niektórzy zarzucają jego banalność, ale myślę
że to jest chyba wpisane w ten gatunek filmu;) )

Jejku! Ona PRZYSIĘGAŁA przed ołtarzem, czy przysięga nic nie znaczy? Z łezką w oku czytam
czasami w książkach jak kiedyś dane słowo (nie tylko w kwestii małżeństwa) było punktem
honoru, obietnicy się nie łamało... Prędzej uciętoby sobie dłoń. A tutaj wszystko jest na opak.
Pod wpływem uczucia kobieta wywraca swoje życie do góry nogami. A przecież to tylko uczucie.
Jest różnica między namiętnością/zakochaniem (gdzie właśnie główną rolę odgrywają
emocje) a miłością która jest czymś znacznie głębszym, i wcale nie musi być wiązana z
uczuciami.

Smutno mi, bo sama poważnie traktuję przysięgi, i kiedy ktoś mi ją składa, chciałabym mieć
pewność, że jej dotrzyma - bo wiem że ode mnie można tego oczekiwać.
A takie filmy jak ten pokazują że pewności nie można mieć nigdy, bo przecież "miłość wszystko
usprawiedliwia". (pomijając to że o miłości nie można mówić po miesiącu znajomości, ale to
już inna kwestia)

Poza tym - film zgrabnie zrealizowany, ciekawie przedstawione rozterki głównych bohaterek,
aktorzy spisali się naprawdę nieźle, ale ze względów moralnych, dla mnie nie do przyjęcia.

Wiem, że gdyby skończył się inaczej, to tak samo byłoby mi szkoda "tej trzeciej" osoby, jak to już
w wielu innych filmach było. Ale jednak to MĄŻ - znacznie więcej niż "chłopak" czy "partner", nie
kończy się tego typu więzi tak lekko... :((((((