muszę przyznać, że długo czekałem na ten film. Oglądając inne filmy Ozpetka i będąc jednocześnie jego fanem, bałem się, że jego filmowy debiut "Hamam" nie dorówna zwłaszcza mojemu ulubionemu "Saturno Contro...". Obawy okazały się bezpodstawne. Film jest naprawdę dobry. Ogląda się go znakomicie. Jest w nim magia - magią orientu którą, tak bardzo lubię. I choć odwiedziłem wiele miast na świecie, nigdy w Stambule nie byłem. Oglądając jednak miasto oczami reżysera, zapragnąłem przynajmniej przez chwilę, byc tam, poczuć ten klimat serdeczności i przyjaźni a nawet pewnych tajemnic seksualnych. Nie bez znaczenia jest miłość, jakiej ulega Francesco wbrew wyznawanym dotąd wartościom i pragnieniom, z wzajemnością zakochuje się w synu opiekunów ciotki - Mehmecie, który wprowadzi go w zmysłowy, męski świat hamamu. Nie bez znaczenia jest również zakończenie... które mimo wszystko mnie powaliło. Mimo to cieszę się, że przynajmniej przez chwilę, głowny bohater był szczęśliwy...
I choć zdaje sobie sprawe, że dzisiejszy Stambuł, znacznie odbiega od filmowego obrazu - dzisiejszego wieczora zakochałem się w tym miejscu i w tym filmie (oczywiście to co napisałem jest wybitnie subiektywnym odczuciem). Gorąco polecam! :)