Film, po którym nikt już nie mógł zaprzeczyć, że kino ma coś do powiedzenia w sprawie Szekspira.
Metoda wybrana przez Oliviera, to nie wielkie widowisko, lecz kameralny dramat (usunięte wątki Fortynbrasa, Rosenkranza i Guildensterna). Autor nie uciekał przy tym od teatralności obrazu. Zgeometryzowane wierze i zakamarki Elsynoru wyglądają jakby do filmu zaprojektował je sam Edward G. Craig!
W ogóle wizja plastyczna dominuje nad potraktowanymi dość umownie realiami historycznymi. To, co z Olivierowskiego „Hamleta” szczególnie zostaje, to obraz wysmukłych, ciemnych sylwetek w długich płaszczach (postacie filmowane nieco od dołu) na tle chropawych murów, lub zachmurzonego nieba. Liczne zbliżenia i detale, intensywne jazdy kamerą, jej wspinaczki po niezliczonych schodach wzmagają jeszcze wizualną sugestywność.

Interpretacja postaci Hamleta jest jak cały film – pozornie klasyczna, w rzeczywistości zdecydowana i śmiała. Królewicz duński Oliviera, to bohater walczący ze swoimi słabościami (a nie słaby i niezdecydowany), balansujący na granicy udawanego i rzeczywistego szaleństwa. Motorem jego działań jest w znacznej mierze stosunek do matki. Poprowadzenie Hamleta za Freudowską interpretacją zaowocowało ciekawym, a przecież nie oczywistym ujęciem postaci. Przy okazji wyeksponowany został wątek królowej Gertrudy, wspaniale odegranej przez Eileen Herlie.
W rezultacie nieco ponad dwugodzinny film przedstawia Hamleta, który zachowuje specyficznie angielski chłód, lecz przez którego duszę przetacza się nawałnica uczuć. Z melancholii pogrąża się w szaleństwo, a następnie wydobywa z niego, by tuż przed śmiercią przeżyć chwilę prawdziwej wielkości, gdy cały dwór pokornie chyli przed nim czoła.
Film godny najwyższej uwagi, tak od strony wizualnej, jak i interpretacyjnej.
I niech nikogo nie zwiedzie jego „klasyczność”.