Od pierwszej sceny, w której gra człowieka pogrążonego w żałobie i głębokiej depresji, skonfrontowanego z obojętnym, nie podzielającym jego uczuć otoczeniem – Hamlet Tennanta kupuje sobie widza, zdobywa jego całkowitą sympatię.
Tennant potrafi błaznować i być antypatyczny, ale umie też prawdziwie wzruszać. Człowiek, którego polubiliśmy na początku i któremu od początku kibicujemy, przez cały czas nie traci naszej akceptacji.
Niezwykle silna, skrajna reakcja emocjonalna, jaką ukazuje Tennant w porażająco zagranej rozmowie z Duchem Ojca zdaje się sugerować początek jakiegoś rozpadu osobowości czy obłędu bohatera. Nasuwa to hipotezę interpretacyjną, że może książę naprawdę oszalał, a więc hipotezę dwóch obłędów: szalony Hamlet jednocześnie udaje szaleństwo na użytek otoczenia… Koncepcja rzeczywistego obłędu byłaby bardzo ciekawa i wiele by wyjaśniała – przede wszystkim późniejszy sposób działania Hamleta, jego gwałtowność i nieobliczalność, kwestionowanie całej dotychczasowej wizji świata.
Trudno też nie wspomnieć o porażającej nocnej scenie z matką, w której Tennant, podobnie jak Penny Downie, wznoszą się na wyżyny aktorstwa.