W sumie nawet interesujący w wątku zdrad i zmian stron, nawet widowiskowy, ale dla fana sagi za mocno oderwany od uniwersum.

Główny aktor kompletnie miałki i nijaki - nie postarano się o podobieństwo zachowania do starego Solo - jego ikoniczną bezczelność i pewność siebie Ehrenreich nadrabia głównie pyszałkowatymi uśmieszkami. Nawet Chewbacca jest jakiś inny - widać, że w kostiumie siedzi inny aktor, bo ruchy nie te. Lando też nijak niepodobny do siebie. Tradycją Star Wars było angażowanie nieznanych aktorów, znanych obsadzano tylko w drugoplanowych rólkach. A tutaj wzięto bardzo znanego i charakterystycznego Woody'ego Harrelsona, który w zasadzie kradnie show - na tle nijakich pozostałych postaci to on się wybija na pierwszy plan. To jego historia jest tu w sumie najciekawsza.

Fabularnie psychologia Hana jest strasznie miałka. Myślałem, że zobaczę historię przemiany romantycznego młodzieńca w cynicznego przemytnika pod wpływem jakiegoś tragicznego wydarzenia, a tu jakby wątki psychologiczne potraktowano po macoszemu, skupiając się na pościgach maszyn.

Być może Ford był już śmiertelnie zmęczony rolą Solo i nie chciał się angażować w produkcję (nie wiem), bo aż się prosiło, by wystąpił tutaj choć w jednej scenie, na przykład grając swojego ojca w jakimś flashbacku (szczególnie że wątek ojca pojawia się na chwilę w jednej scenie). Dałoby to jakiś posmak spójności sagi. Jasne, że Ford siebie samego zagrać już nie mógł, inaczej wyszłaby taka kiszka, jak czwarta część Indiany Jonesa, ale choć na chwilę mógł twarz pokazać.

Atmosfery Star Wars nie dodaje muzyka, w której zdecydowanie za mało słychać klasycznych melodii.