Poza lekko szaloną historią i dowcipami mamy tu także wyważenie ciężaru
między treścią a formą. W wielu innych jego filmach było albo lekko i
przyjemnie albo ciężko i treściwie. Tutaj są dwie pieczenie upieczono na
jednym ogniu.

Może podobać się budowa scenariusza, przeplatanie wątków, sposób
rozwijania akcji. W ogóle jakby sceny mówiły tutaj więcej, niż w filmach
pozostałych. Tam powycinałbym połowę i niewiele by to zmieniło, tutaj
całość jest konstrukcją, w której jedno wynika z drugiego, jedno
podtrzymuje drugie.

Inne jest tu budowanie fabuły, inne jest przedstawianie bohaterów – nie
dowiadujemy się o nich tylko z dialogów, historyjek, opowiastek, sposobu
mówienia. Są znacznie bardziej widoczni, bardziej znaczący na ekranie i
jakby mają większy wpływ na wydarzenia.

Sporo ciekawych zagrań fabularnych jest w „Hannah i jej siostry”. Na
przykład sprytnie zostaliśmy wyciągnięci na wyprawę po Nowym Jorku, by
przyjrzeć się kilku najciekawszym architektonicznie budynkom.

Uliczki miasta widziane z punktu widzenia Allena przyprawione delikatną
muzyczką jazzową smakują wybornie. Sam Woody również błyszczy doskonale
czując się w tej roli.

W ogóle tutaj jest to coś, czym widz żyje podczas seansu. Coś więcej niż
tylko powody do uniesienia kącików ust ku górze.


Piękna muzyka.
Bardzo dobry film.