Hmm co do pokojówki to o swój dramat prosiła się sama. Odniosłam wrażenie że film pokazuje ową pokojówkę jako niewinną , pokrzywdzoną przez o wiele silniejsze , bogate osoby , a ona przecież taka uboga , o dobrym sercu... "Wczułam" się w ten film i pojawiły się pewne emocje , w tym przypadku wściekłość momentami na niektórych bohaterów. Scena z panią domu i pytanie pokojówki "Za co? ".Oburzenie tej drugiej pokojówki . To , że zdradzona żona daje w twarz "tej drugiej" jest bulwersujące ? Należy współczuć kochance tego że policzek ją trochę piecze? Z drugiej strony , oczywiście , zamordowanie nienarodzonego dziecka to zbrodnia , cóż dziecko winne że poczęło się podczas plugawego aktu, tylko że wcale nie było tak , że kobieta gnębiona była za nic. Gdyby pan domu zgwałcił tę dziewczynę , zmusił do stosunku , wówczas moje nastawienie byłoby inne i zapewne znienawidziłabym ( na czas oglądania filmu ) kobiety tej rodziny. Ale ona z chęcią rozkładała nogi , rzuciła się wręcz na niego po uprzednim ściągnięciu mu spodni o co nawet nie poprosił . Nie miała wyrzutów sumienia choć w tym samym domu znajdowała się żona mężczyzny , matka dziecka którym się opiekowała , kobieta w mnogiej ciązy. A nagle - cóż za niesprawiedliwość , to tacy źli ludzie ...

Co mnie najbardziej uderzylo w tym filmie to realizacja.

Uwaga spojler!

Poczatkowa scena. Ruchliwa ulica w Seulu, zabawa w Koreanskim stylu, spiewanie, alkohol. I samobojstwo. Pomyslalby kto ze skaczaca dziewczyna powinna byc w centrum zainteresowania kamery, tak jednak nie jest. Ciezko w ogole sie polapac kto tutaj jest glownym bohaterem. Skaczaca dziewczyna? Para na skuterze? Dziewczyny w noraebang? I skacze. Ni stad ni z owad. Widz zostaje totalnie zaskoczony. I zycie toczy sie dalej. Niestety to smutna rzeczywistosc tego kraju. Podobne zaskoczenie mamy na koncu filmu.

Teraz pytanie. Czy moze mi ktos wytlumaczyc o co chodzilo w finalnej scenie przyjecia urodzinowego na swiezym powietrzu? Drwina z wystawnego stylu zycia? Czy cos ponad to? Przenosnia? Sen?

Pozatym za jakie grzechy ona sie powiesila na oczach tej mlodej dziewczynki, ktora byla jej jedynym przyjacielem w tym calym domu. Przeciez wieszajac sie i ulegajac samospaleniu najwieksza krzywde psychiczna wyrzadzila wlasnie tej malej dziewczynce. Tak? Nie? Rozumie to ktos.

Zmieszany jestem kompletnie. 7/10 za wspaniala gre aktorska glownej bohaterki (szczegolnie kiedy dostaje swira pod koniec) i nietuznikowa realizacje, skoncentrowanie uwagi widza na rzeczach istotnych.

Ja dotarłem do sceny samobójstwa, widzę że to już koniec filmu, myślę sobie: "no nie, kolejny obyczaj, dobrze zrobiony, ale jednak strata czasu, co mi po tej histori". I w tym momencie reżyser daje scenę przez którą film już któryś dzień nie chce mi wylecieć z głowy. Nagle z takiego sobie staje się naprawdę przemyślany i warty obejrzenia.

Ostatnia scena pokazuje nam, że kluczową postacią w filmie jest Nami. Mamy w niej ludzi, którzy swoim zachowaniem, tak jak tłum z pierwszej sceny, mówią nam "nic się nie stało". A w kontraście do nich postawiona jest dziewczynka mówiąca "to nie prawda". Reżyser w ten sposób zmusza nas do przemyśleń nad naturą człowieka. Czy powinniśmy być jak wszyscy ci dorośli, czy jak to dziecko? A może jeszcze inni. Jaka postawa jest słuszna? Film nie ocenia bohaterów, interpretacja zależy od widza. I to mi się naprawdę podoba w tym filmie. Milion myśli w głowie;).

A główna bohaterka powiesiła się na oczach niewinnej dziewczynki ponieważ jak i reszta dorosłych w filmie także jest postacią negatywną. Od początku była samolubna i nie myślała o konsekwencjach swoich czynów. To samobójstwo ładnie się wpisuje w jej osobę. Jedynym wyjątkiem jest starsza kobieta. Przystosowała się do świata w jakim żyje, ale nie jest zadowolona z tego co się z nią stało.

Nie wiem, ja odebrałem to jako krytykę wystawnego stylu życia. Wszystko wg jakichś chorych schematów, idealnie ustawione, każdy ma swoje miejsce - bogaci na skórzanych fotelach, pokojówki jako służki, dziecko mające urodziny w centrum uwagi i sztuczne uśmiechy, bo to przecież dzień chwalebny. Tak jak mówi młoda pani domu, że nam bogatym nie wypada mieć tylko dwoje dzieci; a wino pije się wg ściśle określonych kryteriów (zamieszaj trzy razy i posmakuj) - broń losie inaczej.

Inna sprawa, że nie ma tu raczej pozytywnych bohaterów. Jedynie dziecko, które na końcu gdzieś tam patrzy, ale nie zastanawiałbym się gdzie.

Bardziej zastanawiam o co chodziło w tej pierwszej scenie zaraz na początku i jakie ma to znaczenie dla filmu? Ktoś może wyjaśnić?

Czy Nami jest pozytywną postacią? ilu widzów tyle interpretacji......Nami jest dzieckiem żyjącym w świecie które trawi fałsz i zepsucie. Jest samolubna tak samo jak jej ojciec. Jest dzieckiem wiec nie wszystko akceptuje, więc może się wydawać że jest nieskalana złem świata. Prawda jest taka, że poprzez obserwacje, uczy się relacji od swoich rodziców z otoczeniem. " Tatuś mówi że powinnam być miła dla innych, może to wyglądać na szacunek(...)" mówi w jeden ze scen do Eun yi.
Pierwsza scena z ekspozycji ukazuje młodą kobietę stojącą za barierką. Scenetą można spróbować odczytać analizując ja w kontekście całego filmu i porównując z zakończeniem. W obu przypadkach są to młode kobiety, które decydują się popełnić samobójstwo. Anonimowość pierwszej nie pozwala nam zrozumieć przyczyn takiego postępowania, zaś przy Eun yi reżyser odkrywa wszystkie karty widz poznaje motywy które zaprowadziły do takiego tragicznego końca. Jesteśmy świadkami przemiany kobiety i jej destrukcji. Śmieć młodej kobiety okazuję się być historią jedną z wielu, o których się mówi przez pewien czas a następnie zapomina. Wydaje się jakby tym samym reżyser mówił nam zza kadru" za każdą śmiercią kryje się jakaś tajemnica".

gdzie można zobaczyć ten film??