Z racji, że interesuje mnie tematyka niewolnictwa z USA, mimo tak niskiej oceny na Filmweb, obejrzałam film.

Pierwsza moja reakcja po seansie, jeszcze podczas napisów końcowych, to płacz. Cholera wie dlaczego, może emocje, może za bardzo empatycznie podeszłam do filmu.


Nie ulega wątpliwościom, że Harriet Tubman jest jedną z tych najbardziej pomijanych kobiet podczas lekcji historii oraz przez świat, media, życie. Jest jedną z najbardziej zaangażowanych w działania Underground Railroad i Wojnę Secesyjną kobiet, wyzwoliła dziesiątki niewolników często ryzykując własne życie.

Poziom gry aktorskiej na bardzo wysokim poziomie, fabuła, jak na film biograficzny/dramat historyczny trzyma momentami w napięciu, muzyka przegenialna.

Mam ogromny żal, że Stand up nie dostało Oscara. Piosenka biła na głowę Eltona Johna i pozostałe nominowane. Sam film, a szkoda wielka nie dostał nominacji w kategorii Najlepszy film, niestety tylko Cynthia dostała nominację.

Jest to film, który warto obejrzeć, chociaż dla samej ciekawości i poczucia ciarek na plecach. Ta historia zdarzyła się naprawdę, a biografię Harriet warto nawet liznąć.