Sytuacja z Hazardzisty: punkt kulminacyjny filmu
i ostateczne rozstrzygnięcie w pojedynku o główną nagrodę. Główny bohater nareszcie będzie mógł wykorzystać wszystkie swoje doskonalone przez lata więziennej ascezy umiejętności hazardowe i w zaciętym i tylko z pozoru wyrównanym starciu ze wschodnim wiejskim głupkiem odzianym w amerykańską flagę wygra piniondz, który pozwoli na dobre życie jego podopiecznego a jemu samemu przyniesie to z kolei upragnione odkupienie za grzechy przeszłości. Nagła wiadomość niweczy wszystko. Bohater musi podjąć decyzję: czy mimo to zostać i wygrać grę, do czego jest powołany, czy porzucić stół hazardowy i jechać z odsieczą do nierozgarniętego młokosa, który znowu popadł w jakaś kabałę. Aaaaa więc jedzie do motelu, żeby w telewizorze zobaczyć, jak we wiadomościach mówio, że tamten napadł z pistoletem na plastikowe kulki, ale go poszczelili z pistoletu na ołowiane kulki i wziął i umarł. To jest scena w hazardziście bardzo istotna. Okazuje się, że cała ta droga do odkupienia była tylko ułudą, mirażem. Prawdziwą drogą jaką miał tytułowy hazardzista odbyć była ta prowadząca do zemsty. Zemsty niepotrzebnej i z punktu widzenia jego doświadczeń kompletnie pozbawiona sensu. To tak jakby przekreślił nie tylko lata spędzone w kryminale, które w jego sumieniu mu się z resztą należały, ale w ogóle poddał swoje życie kompletnie w imię niczego. Za co nagrodą będzie reszta życia spędzona w celi, o ile nie czapa za morderstwo. No i błogosławienie poprzez tipsy jego anioła, oblubienicy. Paul Shrader kochani.