nie twierdzę, że bez ingerencji państwa nie byłoby w ogóle takich patologii, jak te pokazane w filmie, ale to właśnie państwo je pomnaża, mówi ludziom, że nie muszą pracować, a tylko udowadniać tysiącom funkcjonariuszy państwowych, że należy im się kasa za nicnierobienie. Przez wieki to Kościoły zajmowały się biednymi, ich pomoc umożliwiała im przetrwanie, a nie pozwalała obeżreć się na maksa w przyzwoitym mieszkaniu. Bieda zawsze zmuszała do szukania zajęcia, wymuszała chęć podjęcia zajęcia przez naturalnie leniwych ludzi (bo komu się w końcu che robić?). Teraz państwo hoduje lenistwo, a jeśli państwo jest bogate to utrzymuje już tłumy leniwych i agresywnych ludzi. To chore, ale pewnie w jakimś stopniu konsekwencja demokracji, bo weź tu polityku nie ujmij się za biednymi.
No i w dodatku ta amerykańska państwowa szkoła, stawiana często w Polsce za wzór (sam słyszałem z ust dyrektor gimnazjum mojego syna, że wprowadza wzorce amerykańskie), a z trudem ucząca czytać i pisać. Maturzystka ledwo składająca literki. Jaja jakieś. Tam na wysokim poziomie są może szkoły prywatne, do których uciekają rodzice, których na to stać po zapłaceniu podatków na szkoły państwowe. Na wysokim poziomie mają prywatne uczelnie wyższe.
Ale państwowy system produkuje masowo analfabetów, udając że chce dobrze. Co widać dookoła państwo wszystko za co się bierze musi spieprzyć. Ten film to pięknie pokazuje. I piszę to mimo, że mam świadomość, że to pewnie równocześnie też ulubiony film gorących społeczników, którzy zaludniają urzędy i z rozrzewnieniem myślą o swoich pięknych społecznikowskich uczuciach względem poszkodowanych przez los, że niby trzeba po prostu starać się więcej, dać więcej pieniędzy na pomoc itede.
Jak mówił Ronald Reagan: Państwo nie rozwiązuje problemów, ale je subsydiuje i to powinno być mottem Precious.