wystawę w toruńskim CSW zamknęli mi dosłownie przed nosem, cóż tedy pozostaje, łzy otrzeć i zadowolić się owym dokumentem, marna to namiastka, ale przynajmniej jakaś..

zdjęć jest wiele, ale też te można sobie na necie obejrzeć, zresztą nie one są tutaj najważniejsze.. ważniejsza jest, by tak rzec, relacja, wypadkowa, otarcie się o moment tarcia, rodzenie się trzeciego umysłu gdzieśtam na odległym styku twórcy i tworzywa. model, niczym nieuformowana jeszcze glina, nieociosana bela drewna (porównanie całkiem na miejscu, zwłaszcza w kontekście zdjęć z udziałem dolpha lundgrena) rodzi się i ożywa dopiero pod czujnym okiem ręki konstruktora. i ta wciąż obecna, acz niewidzialna nić łącząca twórcę i tworzywo, oparta na całkowitym zaufaniu, kapitulacji woli, oddaniu poczucia kontroli na rzecz wyższej instancji, kwantowym skoku w nieznane ściśle w myśl zasady, iż nie moja, a twoja panie / mistrzu / bogu / bożku / partnerze / kochanku / artysto / rzemieślniku (niepotrzebne skreślić) wola niech się zdarzy..