Podejrzewam, że wiele osób się ze mną nie zgodzi i nazwie to sztucznym dodawaniem głębi, ale według mnie ta animacja w zabawny sposób próbuje pokazywać wewnętrzne problemy głównej bohaterki, która robi dobrą minę do złej gry, nie radząc sobie z własnym życiem. Żywot Kokone może i nie jest trudny pod względem ekonomicznym, ale jej psychika cierpi z powodu braku matki i wiedzy o niej. Dorzućmy do tego problemy wieku wchodzenia w dorosłość, rozłąki z przyjacielem, a może nawet miłości oraz zastanawiania się nad własną przyszłością, a okazuje się, że wykorzystując opowieści swego ojca, stworzyła swój własny wyimaginowany świat, do którego ucieka w snach oraz śniąc na jawie.

Wszystkie jej sny bądź marzenia są pełne alegorii i metafor do scen odbywających się w świecie realnym. Każda scena "snu" pokazuje konkretne w danej chwili największe obawy, potrzeby czy też delikatne podpowiedzi do tego co dzieje się w świecie realnym. Patrząc na to w taki sposób otrzymujemy bardzo spójną historię, która momentami aż kipi od nadmiaru emocji. Najbardziej rozbawiła mnie scena, w której, w trakcie "snu", podczas pacyfikowania Watanabe, bardzo wyraźnie słychać dźwięk spłuczki toalety, no ewidentnie się z nim nie cackali.

Sama animacja może nie powala na kolana, ale jest bardzo ciepła i miękka, przyjemnie się ogląda. Muzyka była zaskakująco dobra, wyShazamowałem sobie dwa utworu już w trakcie oglądania. Nie miałem co do Napping Princess zbyt dużych nadziei, a tu takie zaskoczenie. Gorąco polecam.

8/10