Beznadziejna ta twoja recenzja. Żenada.

Częściowo zależy, czy mówimy o książce, czy o filmie. Filmowych elfów nie lubię, chociaż względem książkowych jestem neutralna.
Z najbardziej lubianych są Istari (książka+film) i jak wspomniano wyżej - entowie (książka). Z nielubianych są krasnoludy (film+częściowo książka) i wargi (książka+film).

A ja najbardziej lubię Balrogów, i filmowych i książkowych.

Uuu... wysoko mierzysz :)

Co zrobić, taka moja natura, mroczna i złowieszcza.... wrrrr. ;)

Jeśli masz takie podejście do elfów, to bardzo polecam przeczytanie Silmarilliona - filmowe elfy faktycznie dają się tak odbierać, co dla samej rasy jest niezwykle oderwane od rzeczywistości. Filmowe elfy tych "prawdziwych" nijak nie przypominają.
Filmowych naprawdę nie łatwo lubić jako ogół, pomijając tych bardziej ukazanych bohaterów, ale książkowych można wręcz pokochać. Nie znaczy to że nie są ani trochę wyniośli, ale nie wygląda to tak bezpłciowo jak w filmie.
Po PJowskich filmach bym tego nie powiedziała, ale po książkach, gdzie najlepsze postacie są elfami, to właśnie Quendi są moją ulubioną rasą. (choć ex aequo z ainurami)

Kogo najbardziej nie lubię... tu będzie już gorzej. (zaraz skończy się na powiedzeniu na odczepne "orków", ale nie jest to niczym odkrywczym). Chyba krasnoludy, przez najbiedniejsze ich ukazanie. Pomijając Gimlego, którego wręcz nie da się nie lubić, żaden inny Khazâd niczym szczególnym się nie wyróżniał. Filmowi w Hobbicie jeszcze w miarę "zaistnieli", ale w książce ledwo dało ich się z tej trzynastki poodróżniać, a co dopiero mówić o polubieniu. Cała też ich mitologia jest bardzo zaniedbana, gdyż chyba zabrakło na jej uzupełnienie czasu. Jest plus w tej tajemniczości, ale jednak przez to rasa ta mało zaprezentowała. Więc może nie powiem że "najbardziej nie lubię", ale "lubię najmniej".

Niespecjalnie wciągnął mnie Silmarillion, ale przyznaję, że podszedłszy do lektury byłem wiekiem jeszcze bardzo młody. Być może za młody. Jak tylko nadrobię stos piętrzących się coraz wyżej książek w moim pokoju, dam Silmarillionowi jeszcze jedną szansę :)

A ja krasnoludy uwielbiam, zarówno książkowe (mimo iż faktycznie troszeczkę po macoszemu przez Tolkiena potraktowane), jak i filmowe. Za design B)

Przyznam więc że i ja miałam do tej książki dwa podejścia - za pierwszym razem doczytanie było nie lada wyzwaniem - dużo postaci, dużo faktów, a wszystko skąpe w opisy - dodatkowo jak się spodziewa drugiego LOTRa, nie trudno o rozczarowanie. Ale za drugim razem, po czasie, było już zupełnie inaczej i aktualnie uwielbiam tę książkę. Choć oczywiście rozumiem każdego, kto ma inne zdanie - Sil jest... specyficzny, tu nikt nie przeczy.