W "Hura, wciąż żyjemy!" grupa niezależnych filmowców oczekuje powrotu charyzmatycznego Reżysera, który zniknął bez śladu. Filmowcy mieszkają wspólnie, tworząc życiową i artystyczną komunę. Wszyscy wydają się być uzależnieni od Reżysera.
Towarzyszymy Ricie, aktorce i byłej poetce, która przygotowuje się do nowego filmu. Obserwujemy również Dirka, byłego kochanka Reżysera, który odrzucony wynajmuje płatnego mordercę, żeby się go pozbyć.
Wszyscy oczekują powrotu niezwykłego twórcy. Zamiast niego, członkini skrajnie lewicowej bojówki przybywa, żeby odebrać pieniądze przechowywane przez filmowców. Niedługo potem okazuje się, że pieniądze zostały wydane na produkcję nowego projektu reżysera. Konsekwencje tych wydarzeń mogą okazać się tragiczne dla bohaterów.

Artystyczna komuna pracuje nad filmem o Róży Luksemburg, ale podczas jego produkcji znika reżyser. Gdzie się podział, kim jest i dlaczego tak mocno wpływa na życie kolektywu? W swoim debiucie fabularnym Agnieszka Polska próbuje odpowiedzieć na te pytania, nie pokazując artysty na ekranie, lecz skupiając się na tych, którzy znaleźli się w jego orbicie: na aktorach uzależnionych od charyzmatycznego twórcy, jednocześnie nim zafascynowanych i życzących mu jak najgorzej. Dynamika relacji między ludźmi żyjącymi w artystycznej i emocjonalnej symbiozie okazuje się wybuchowa i toksyczna – dokładnie tak jak w grupie, której przewodził Rainer Werner Fassbinder. "Hura, wciąż żyjemy!" odwołuje się do legendy niemieckiego reżysera poprzez zaczerpnięty z jego filmów sposób prowadzenia kamery, charakterystyczny montaż czy celową sztuczność gry aktorskiej.