w sumie to co najlepsze - pochodzące od morrisseya jak mniemam, zen cinema warhola stawiało na moment-to-moment, prostą obserwację i bardzo długie ujęcia bez cienia pocięcia - to to drapanie bezpośrednio tam przy projektorze po samozjadającej się taśmie filmowej - różne spowolnienia, przyspieszenia, przeskoki, przebitki, przekoty, poloty, na prosto, na boki i po przekątnych, szumy zlepy ciągi, szmery i bajery, szlagiery rzeczywistości, cięcia obrazu i dźwięku iście hip-hopowe, czarodziejskie flikadełka pod dream machine cinema - to co narracyjne spokojnie można sobie olać.