Film dokumentalno-oświatowy Danuty Halladin ukazuje, jak pierwszoklasiści uczą się pisać i czytać.

Dyplomowy film Danuty Halladin przedstawia jedną lekcję w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Dokumentalistka z uwagą notuje zachowanie małych uczniów, dla których wszystko jest pierwsze: zadanie przy tablicy, odpowiadanie na pytania nauczycielki, próby czytania i pisania. Na początku lat 60. nakręcenie tego z pozoru prostego filmu, opartego w przeważającej mierze na zdjęciach obserwowanych, stanowiło nie lada wyzwanie ze względu na istniejące ograniczenia techniczne. Kamera i kilkuosobowy zespół filmowy prawie zawsze naruszały naturalność zachowań. Próby uchwycenia autentycznych gestów i reakcji wymagały długich przygotowań i cierpliwości. Praca na planie tego krótkiego filmu trwała aż trzy tygodnie! Autorka filmu wspominała w 1961 roku:
"Pierwsze pięć czy sześć dni poświęciliśmy na oswajanie dzieci z kamerą, przyzwyczajanie ich do naszej obecności. O żadnej inscenizacji nie mogło być mowy. Byłam tylko zorientowana co do planu lekcji prowadzonej przez nauczycielkę. Ale przecież nie wszystko można przewidzieć. (...) Nieraz musieliśmy uzgadniać z nauczycielką niektóre sceny. (...) Jest tam na przykład scena wydzierania z papieru kota. W rzeczywistości trwa ona zaledwie kilka minut i nie sposób było ją sfilmować. Umówiliśmy się więc z nauczycielką, że każe dzieciom powtórzyć tę czynność. To wymagało oczywiście z jej strony dużego taktu i umiejętności, żeby dzieci nie podejrzewały w tym jakiejś sztuczki, lub nie zniechęciły się."
Ze względu na ówczesne ograniczenia technologiczne, przy udźwiękawianiu filmu trzeba było posłużyć się postsynchronizacją. Nauczycielce użyczyła na ekranie głosu Halina Prugar, montażystka z WFD. Do uczniów ze szkoły na warszawskiej Saskiej Kempie Danuta Halladin powróciła w 1971 roku, gdy ci zdawali już egzamin dojrzałości. W filmie "Maturzyści" zestawiła ze sobą fragmenty "I klasy" z wypowiedziami dawnych bohaterów tamtego filmu, którzy stojąc teraz na progu dorosłego życia mówią o swoich planach na przyszłość. Jest wśród nich młody Robert Gliński – dziś wybitny reżyser filmowy – który wówczas marzył o karierze architekta.