Na początku metafory, kontrasty, tragizm dziecka i symbol na symbolu, po czym następuje brutalny realizm spychający z krzesła. Uczta dla umysłu!
Wspaniały film, według mnie, nieposiadający wad. Natomiast każda jego minuta jakby na nowo otwierała we mnie świadomość o okrucieństwie wojny, o istocie pacyfizmu oraz motywu dziecka konfrontującego się z krwią, gwałtami, ludobójstwem. A wszystko to przez jednego człowieka, który pomyślał, że tak można, że ktoś jest lepszy od innej osoby... Milczenie Florii wydaje się być jedyną słuszną odpowiedzią na pytania teodycei.
Po scenach w wiosce kamera "lata" jak opętana wśród niemieckich żołnierzy, którzy tak jakby na chwilę zapomnieli kim są, coś nimi zawładnęło i zrobiło coś niedobrego, wszystko przestało spoczywać na swoim miejscu i wpadło w szaleńczy rytm, którego pochodzenia nikt tak naprawdę nie zna. Mrówki drepczące po lalkach, spotkanie dziewczyny, z którą Floria uciekał przez bagna zamiast rozmawiać z nią na wiejskiej łące, sceny z krową - wszystko to wpisuje się geniusz reżysera i jego wizję. A gdzie Oscary, laury, nagrody i sława? Od dziś kilka granatów równa się, przynajmniej dla mnie, z zagładą całej wioski w kilkanaście sekund.
Niebywałe to wszystko, sądzę, że dla takiego seansu człowiek się rodzi.
Co ciekawe, ta sama refleksja przyszła mi do głowy po obejrzeniu "Fanny i Aleksandra" Bergmana. Dziś to odwołuję, a "Idź i patrz" to film o klasę lepszy.
Moje pierwsze 11/10 i tysiąc tysięcy wykrzykników.

Na koniec mój ranking filmów o wydźwięku pacyfistycznym (uaktualniony rzecz jasna):
1. "Idź i patrz"
2. "Johnny poszedł na wojnę" (+ "One" Metalliki)
3. "Full Metal Jacket" (+ "Paint it black" Rolling Stones'ów)
4. "Łowca jeleni"
5. "Ścieżki chwały"
6. "Życie jest piękne"
7. "Czas Apokalipsy"