kunsztowna animacja z każdą sekundą daje coraz więcej satysfakcji...

Nigdy bym tego tak doskonale nie sformuowała. Pięknie powiedziane !

Szkoda, że tak mało filmów powstaje w takim stylu, gdzie widać w wykonaniu rękę ludzką, czuć wrażliwość i dobry warsztat. To samo mam na myśli w kwestii fabuły. Większość to tanie produkcje 3D opływające w schematy.
Ale z drugiej te pierwsze może dlatego są tak piękne, ponieważ 'rzadko kwitną'.

Mądre przemyślenia. Mnie się ten film bardzo podobał i miałem podobne odczucia. Tylko co biedny Iluzjonista będzie dalej robił? Może jakby został to doczekałby się wnucząt? No bo był dla dziewczyna jak ojciec, pomógł jej choć wcale nie musiał.

mam podobne przemyślenia, jednakże uważam, iż animacja mówiła nam nie tylko o nim - osobie iluzjonisty ale łączyła w tym także inne jakże podobne zawody, które w dzisiejszych czasach straciły rację bytu. Ukazanie klauna oraz brzuchomówcy pogrążonych w melancholii i porzuceniu przez nich zajęć tak jak nasz główny bohater mówi moim zdaniem o postępie, którego negatywne skutki ukazuje autor (kilkukrotnie pokazany sklep z tv i elektroniką) i związaną z nim potrzebą przemiany. Trudna do zaakceptowania sytuacja poprzez poświęcenie życia tym zawodom i niemożliwości założenia rodziny z uwagi na ciągłe zmiany miejsca życia sprawiają, że oni wszyscy są samotni, starzy i pogrążeni w smutku.

Czuję, że nie zmarnowałem czasu i obejrzałem coś wartościowego :)

Zgadzam się z Tobą i twórcą wątku w 100%. Urzekający film, piękna muzyka, niebanalny. Dwie refleksje mi przychodzą po obejrzeniu: cudowne - często na drugim planie; kultura i sztuka nie jest szanowana. Ostatniej sceny nie do końca rozumiem. Zdjęcie jej córki jak rozumiem (które później jest podpisane jego nazwiskiem przed napisami filmu) tylko pytanie czy jest nią ta dziewczynka, czy nie (może nie żyje, a może straciła z nim kontakt).

Chyba chodziło Ci o jego córkę. Też zastanawiałam się czy na zdjęciu była ta Alice, ale doszłam do wniosku, że nie, bo przez przypadek spotkał ją w Szkocji, więc na zdjęciu musiała być inna dziewczynka - jego córka, która albo nie żyje, albo stracił z nią kontakt.

Tak chodziło o "jego" mała pomyłka sorka ;)

Dziewczynka na zdjęciu to nie przypadkowa osoba. Zdjęcie, które wyciąga w pociągu iluzjonista i to na końcu podpisane nazwiskiem Sophie Tatischeff to w rzeczywistości córka scenarzysty tego obrazu, tj. Jacques'a Tati. Tati napisał scenariusz do "Iluzjonisty" właśnie dla swojej córki w 1956. Wnioskować z tego można, że Tati w postaci iluzjonisty widział samego siebie. Niestety Tatischeff nie doczekała realizacji obrazu ponieważ zmarła 9 lat przed premierą.